شهریار شعر و ادب                                

منبر از پشت شیشه ی مسجد                                       چشمش افتاد و دید چوبه ی دار

عصبی گشت و غیظی و غضبی                                     بانگ بر زد که ای خیانتکار

تو هم از دودمان ما بودی                                               سخت وحشی شدی و وحشتبار

ما سر و کارمان به صلح و صلاح                                       تو به جرم و جنایت است سر و کار

نرده ی کعبه حرمتش کم بود                                           که شدی دارِ شحنه؟ شرم بدار

دار ، بعد از سلام و عرض ادب                                         وز گناهِ نکرده استغفار

گفت: ما نیز خادم شرعیم                                              صورت ، اَخیار گیر یا اشرار

هر کجا پند و بند درمانند                                                 نوبت دار می رسد ناچار

لیک منبر فرو نمی آمد                                                   باز بر مرکب ستیزه سوار

دار هم عاقبت ز جا در رفت                                             رو به در تا که بشنود دیوار

گفت: اگر منبر تو منبر بود                                               کار مردم نمی کشید به دار!