دوست عزیزمان، آقای فاضل در همین وبلاگ، بهموقع و بهجا درباره نامگذاری سال نو به «همت مضاعف و کار مضاعف»، به نکته ظریف و زیبایی اشاره کردند. جا دارد ما نیز مطلبی را بیان کنیم.
معمولاً در فرهنگ ما ایرانیان بیشتر و در دیگر فرهنگها کمتر، ارث و میراث آباء و اجداد برای فرزندان خلف و اهل، نعمت است و مایه رحمت، چرا که با همت و کار مضاعف آن را حفظ و به سرمایه تبدیل کرده و دوچندانش میکنند، تا علاوه بر خود، نسلهای بعدی و دیگر نیازمندان نیز از آن بهرهمند شوند. اما برای فرزندان ناخلف و نااهل این نعمت ارث، نقمت است و در آخر ذلت، چونکه مایه بیعاری و بیکاری و تنپروری، و در نهایت با اتمام مال و اموال به ارث رسیده، ذلت و خواری حاصل.
حال با این مقدمه، و در مقیاس بزرگتر به جامعه فعلی خود نگاه میکنیم. خدای متعال (بر حسب چه مصلحتی و چرا، نمیدانم!) نعمت نفت و ... را بر ما ارزانی داشته که به نوعی میراث گذشتگان است. دارایی و ثروتی عظیم و گرانقیمت اما تمام شدنی. حال نگاه و عمل خواص و عوام کشور ما نسبت به این میراث چه بوده و چیست؟ جای بحث دارد که در این نوشتار نتوان به آن پرداخت، لکن به اعتقاد بعضی نخبگان، این نعمت الهی متأسفانه در مملکت ما نه فقط عامل خوشبختی و پیشرفت (البته در تمام ابعاد) نشده بلکه مانعی گشته در برابر آن و بیکاری و تنبلی را به ارمغان آورده و به قولی بلای جان ما ایرانیان شده است. با این وضعیت یکی دیگر از آسیبها و موانع همت و تلاش مضاعف، وجود نفت است. البته به شرطی که همت و کار مضاعف را در استخراج و صادرات و درآمد مضاعف نفت ندانیم!
بگذریم! نتیجه آنکه؛ تا وقتی اتکای دولت و ملت به نفته، همت و کار مضاعف هم رخت بر بسته. پس برای جامه عمل پوشاندن به پیام رهبری در این سال «همت و کار مضاعف»، بهترین راه آن است که فکر و تلاش را مضاعف کنیم تا وابستگی به نفت کمتر شود، و الا به فرمایش امام خمینی: «با تمام شدن نفت ... آنچنان فقری به ملت روی میآورد که جز تن به اسارت دادن راهی ندارد.» «اگر ما یک روز اتکای خودمان را از خدا برداشتیم و روی نفت گذاشتیم یا روی سلاح گذاشتیم، بدانید که آن روز، روزی است که ما رو به شکست خواهیم رفت.» «اگر بجای نفت ما ایمان داشتیم، احتیاج به هیچ چیز نداشتیم.».: Weblog Themes By Pichak :.
