شورای نگهبان فصل الخطاب است. همه باید تمکین کنند. اما همه ساز وکارهای مردمسالاری و انتخابات و نقش شورای نگهبان با هدف تاکید بر جمهوریت و نقش مردم در تعیین سرنوشت خودشان است. این مردم هستند که باید از انقلاب دفاع کنند. این مردم هستند که باید زمام امور را بدست گیرند. این مردم هستند که سرنوشت خود را تعیین می کنند. پایایی جمهوری اسلامی به حضور مردم است. همین مهم نیز ایجاب می کند که اقناع افکار عمومی را مقدم بر هر مصلحت و حقیقت دیگری بدانیم. تصمیم شورای نگهبان مشروعیت قانونی دارد؛ از همین حیث وظیفه شورای نگهبان صدچندان است. اگر قرار است خیر کسی را بخواهیم ابتدا واجب است که خیر را به او نشان دهیم. درست است که بلوغ جامعه سیاسی ایران، رفتارهای تند و پر تنش را بر نمی تابد، اما اگر افکار عمومی جامعه نسبت به تصمیم شورای نگهبان توجیه نشود،  واکنش به تصمیم شورای نگهبان می تواند به بدفهمی عمیق اجتماعی تبدیل شود. یعنی مردم در کنج خانه باشند اما با ما هم نباشند. پس بهتر است که مردم بدانند: دلیل رد صلاحیت برخی چهره های شاخص انقلاب چیست؟ مُرّ قانون یا مصلحت سنجی سیاسی؟ و اگر پای مصالح عالی نظام در میان است، این مصالح عالی با کدام قرائت تشخیص داده شده است؟ قرائت به سبک افراطیون  یا اهل انصاف و اعتدال؟ معیار تأیید برخی دیگر از افراد چیست؟ آیا معاونت یک وزارت خانه ستادی و دبیری یک شورا می تواند شاخص قابل قبولی برای صلاحیت ریاست جمهوری باشد؟ و بالاخره اینکه چرا شورای نگهبان خود را پاسخگو نمی داند؟ درست است که به رأی شورای نگهبان باید تمکین کرد و این سرنهادن به حکم قانون است؛ اما بهتر نیست این گردن نهادن قانونی، به حجت عقلانی و منطقی مستحکم و مستظهر شود؟ که اگر چنین شوند می توان بر سینه ی سپر کرده ی مردم تکیه کرد نه سر به زیری آنها. 

برگرفته از سایت الف