در سایتهای خبری خواندم که روز گذشته، در یک کشور کافر غیرمسلمان (بد بد بد)، انتخاباتی برگزار شد و مردم خیلی راحت (و بدون حاشیه) رئیس قبلی را کنار گذاشته و رئیس جدیدی را انتخاب کردند. نتیجه انتخاب مردم خیلی زود (تنها چند دقیقه پس از پایان رأی گیری) اعلام شد (چه کافرای بد اما زبلی!). رقیب شکست خورده، خوب به صورت طبیعی ناراحت بود اما پس از پایان رقابت، اخلاق را زیرپا نگذاشت و در یک تماس تلفنی با رقیب پیروز، برای او در زمان «چالش‌های سخت»، آروزی موفقیت کرد. او همچنین بلافاصله در میان هواداران خود حاضر شد و با لحنی مغموم گفت: «مردم فرانسه تصمیم خود را گرفته‌اند. از شما می‌خواهم به آنچه باید بگویم گوش دهید. این یک انتخاب دمکراتیک و مبتنی بر اصول جمهوری بود. فرانسوا اولاند رئیس‌جمهور فرانسه است و این امر باید مورد احترام قرار گیرد».

پیروز انتخابات هم در جمع طرفدارانش طی سخنانی، از رقیب انتخاباتی خود تقدیر کرد و وی را شایسته احترام دانست. سپس گفت که من این جا هستم تا به کشورم خدمت کنم؛ من به خود می‌بالم که می‌توانم بار دیگر به شما امید بدهم.

و اما مهمتر از همه اینها، می توان به این نکته اشاره کرد که رئیس جدید، با اشاره به کسانی که در انتخابات طرفدار وی نبوده‌اند، گفت: «من رئیس جمهور همه خواهم بود... تنها یک فرانسه و یک ملت وجود دارد که برای یک سرنوشت مشترک متحد شده است». وی ادامه داد: «در فرانسه با همه به مساوات رفتار خواهد شد. هیچ یک از فرزندان جمهوری به حاشیه رانده نخواهد شد، ترک نخواهد شد و مورد تبعیض قرار نخواهد گرفت. نخستین چیزی که رئیس‌جمهور باید انجام دهد، گرد آوردن و دور هم جمع کردن مردم، برای چالش‌هایی است که پیش روی داریم».

به راستی اگر در هر جامعه ای و در پی هر انتخابی، پایان رقابتها تبدیل به آغاز رفاقتهایی برای پیشبرد اهداف کلان جامعه می شد، بهتر و با موازین و آموزه های اسلام سازگارتر نبود؟ کاش به مرحله ای از بلوغ فرهنگی و سیاسی برسیم که طرفداران رقیب شکست خورده در انتخابات، نگران آینده شغلی و سیاسی و اجتماعی خود نباشند؛ و برندگان انتخابات هم برای طرف مقابل، خط و نشان نکشند. راستی به این فکر کنیم که فلسفه انتخابات در جامعه، چیست؟