هر پدیده ای، به ویژه از نوع انسانی آن، نیاز به آسیب شناسی و عیب یابی دارد تا در روند و طی طریق، روز به روز بهتر شده و تولیدات آن هم با کیفیتِ بیشتر نمود پیدا کند. دنیای مجازی نیز که از دست پخت های همین بشر است، از این قاعده مستثنی نیست. وبلاگ و وبلاگ نویسی هم که بیشترین حضور و مخاطب را در دنیای مجازی داراست، به طریق اولی نیاز به آسیب شناسی دارد. لذا بهتر است هر چند وقت یکبار شخصاً خود و وبلاگمان را آسیب شناسی کرده و مورد بررسی قرار دهیم. تا اشکالات و ایرادات و کم و کاستی های آن برطرف گردد.

با اینکه وبلاگ نویسی در ایران جوان است و بیش از چند سالی از شروع آن نمی گذرد و جایگاه خوب و مناسبی هم پیدا کرده، اما متأسفانه همچون سایر ابزار و تجهیزات و پدیده های مدرن وارداتی، از فرهنگ آن خبری نیست. فرهنگ وبلاگ نویسی در بعضی مقوله ها مثل؛ رعایت حق و حقوق و مالکیت معنوی، رعایت اخلاق و شئونات اجتماعی و... از جایگاه و شأن خوبی برخوردار نیست.

یکی از کارکردهای مهم و اصلی در وبلاگ، تولید محتواست نه توزیع! یعضی افراد و بلاگرها (وبلاگ نویس) فقط کارشان شده توزیع و پخش تولیدات دیگران! نباید ارزش و شأن وبلاگ، بخصوص وبلاگ های علمی و فرهنگی را آنقدر پایین آورد که تنها در حدّ یک آیینه باشد و منعکس کننده محصولات سایر وبلاگ ها. از این بدتر! گاه حتی رعایت مالکیت معنوی نیز انجام نمی گیرد و مطالب دیگران بدون ذکر منبع مجدداً منتشر می شود. این یک روی سکه است و روی دیگر آن، اینکه اگر اعتراض و نقدی هم به این مطالب بشود، گاه توزیع کننده حاضر به پذیرش مسئولیت نشده و تازه اذعان می دارد که: مطلب از من نیست! از جای دیگر گرفتم! این چند مورد از جمله آسیب های وبلاگ نویسی است که باید سعی کنیم روز به روز از آنها دوری جسته و با احترام گذاشتن به خوانندگان و مراجعین به وبلاگ، خود شخصاً دست به تولید محتوا زده و به ندرت توزیع کننده باشیم، مگر در مواقع ضرور و استثنا!

منبع: کنج درون