اواخر خرداد ماه هر سال یادآور یاد و خاطره زنده­یاد دکتر علی شریعتی است. یادآور سرود معروف «معلم شهید ما...» در اوایل انقلاب که برعکس این سال­ها، آن روزها چنین ایامی پیاپی از صدا و سیما پخش می­شد و نام و یاد دکتر را در دل­ها زنده می­کرد. او که 29/خرداد 1356، در منزل اجاره­ای خود در شهر «ساوث­همپتون» انگلستان، به طور مشکوکی فوت و طبق گزارش پزشک مخصوص بررسی مرگ­های مشکوک مورخ 31/خرداد، علت اصلی مرگ «سکته قلبی» اعلام شد. سپس در 5/تیرماه، جسدش به دمشق انتقال یافت و در کنار بارگاه ملکوتی حضرت زینب­(س)، کسی که شریعتی با همه­ی وجود به وی عشق می­ورزید، به خاک سپرده شد.

امّا واقعاً تا به حال اندیشیدیم که با گذشت 34 سال از فقدان او و با همه بی­مهری­های رسمی و غیر رسمی پس از انقلاب، چرا هنوز نام و یاد و میراث او پا­برجا؟ مجموعه آثارش هنوز زنده و پرفروش؟ گوش دادن به صدایش جذاب و دلنشین است؟ هرسال که بنابر تناسب شغلی هم که شده در نمایشگاه کتاب بین­المللی تهران حضور پیدا می­کنم، سالی را ندیدم که غرفه­های عرضه کننده­ی آثار دکتر خلوت باشد! همیشه شلوغ و آثارش خواهان داشته است! آن هم بیشتر از ناحیه قشر جوان! جوانانی که او را ندیده و زمانه­اش را درک نکرده­اند.

سال­های سال است چشم از جهان فروبسته ولی هنوز هم مخالفانی قدر و عاشقانی سینه­چاک دارد، به چه دلیل؟ او کیست؟ او چیست؟ چه سحری در کلام و قلمش بوده­است؟ کدام راه را رفته که اینگونه ره­رو پیدا کرده؟ درس­آموز کدام مکتب و مدرسه بوده که هنوز محصل­پرور و شمع محفل دوستان شده­است؟ چرا؟

در پاسخ، هرکس نظری دارد، حال عالمانه یا عامیانه! بنده نیز عامیانه می­گویم؛ این نبود مگر:

ـ از درون و فطرت انسانها خبر می­داد و سخن می­گفت.

ـ وصف حال دردمندان و جوانان بود.

ـ فقط از دافعه علی­(ع) نمی­گفت، از جاذبه او هم می­گفت.

ـ فقط زخمها و تشنگی امام حسین­(ع) و یارانش را نشان نمداد، بلکه از حماسه و آزادگی و آزادمنشی و... آنان نیز سخن می­گفت.

ـ تنها اسارت و غم و اندوه زینب­(س) را داد نمی­زد بلکه از شجاعت و شهامت او هم سخن می­راند.

ـ از دین چهره­ای خشک و بی­روح نشان نمی­داد، از موسیقی و هنر هم سخن می­گفت. از شور و عشق جوانی، از حال و هوای جوانی! می­گفت: بخوان! شک کن! بپرس! ساکت مباش! بر سر بی­داد، داد بکش! بر ظالم به شور و یاور مظلوم باش!

و... روحش قرین رحمت الهی باد!

منبع: کنج درون