می گویند فردی که برای تصدی وزارت علوم معرفی شده بیست و دومین پیشنهاد رئیس جمهور برای وزارت علوم بوده. این که چه کسی انتخاب اول تا بیست ویکم ایشان را نپذیرفته و آیا غیر از پیشنهاد رئیس جمهور و رأی مجلس برای انتخاب وزیران، کس یاکسان دیگری هم قانوناً حق دخالت دارند یا نه؛ خدا می داند وقانون اساسی؛ اما اگر این جریان صداشکال و ایراد داشته باشد، حتماً یک جنبه ی مثبت هم دارد و به نظر می رسد آدم باید همیشه قسمت پُر لیوان را ببیند، حتی اگر لیوان مذکور، پر ازخالی باشد.

   حالا ممکن است بپرسید جنبه ی مثبت این قضیه چیست. شما هم نمی پرسیدید خودم عرض می کردم که گاهی بعضی از اکثر مردم محدود کشور، اشکال می گیرند که مسؤولان قدیمی ما – که پس از پیروزی انقلاب درسنّ نوجوانی شان کشور را به سکانداری خود مفتخر فرمودند- چرا این همه زحمت را از دوش خود برنمی دارند و بازنشسته نمی شوند؟

   گویا این عده ی معترض فراموش کرده اند که:

اولاً ماهنوز در «شرایط حساس کنونی» هستیم و تا «شرایط حساس بعدی» راه درازی درپیش داریم.

ثانیاً دود ازکُنده بلند می شود. این که شما دارید از دود خفه می شوید مشکل خودتان است.

ثالثاً اگر این بزرگواران گهنسال و فوق کهنسال نبودند، این همه کادر سازی و تربیت نیروهای کارآمد و زبده را چه کسی انجام می داد. وقتی گزینه ی معرفی شده به مجلس برای وزارت علوم بیست و دومین فرد پیشنهادی است؛ یعنی درکشور ما حداقل22 نفر لیاقت تصدی گری وزارت علوم را دارند (جنبه ی مثبت قضیه). حالا اگر در هر اداره و وزارتخانه ای این مقدار نیروی ماهر و کارآمد داشته باشیم، تعدادشان از 313 نفرهم بیشترمی شود و ما می توانیم برای مدیریت جهان برنامه های عملی خوبی طراحی کنیم.

   حیف نیست مسؤولانی که این قدرت را دارند تا برای هر پست و مسؤولیت این همه نیرو تربیت کنند و مهم تر این که از شهرداری یک شهر، اجّی مجّی کنند و ناگهان یک رئیس جمهور دربیاورند، صحنه ی خدمت خالصانه را به این زودی ترک کنند؟

(مورخه 1/8/96)