چهل شب از فقدان والد پیر بگذشته بود که صدای ناله­ای، نظر اهل­البیت را به سوی اتاق ابوالمصائب گردانید. در اندک زمانی، ناله به گریه و سپس به ضجّه بدل گردید. ابوالمصائب بر سر و سینه همی­کوبیدی و در هجران پدر مرثیه سر همی­دادی که:

ای پدر رفتی و داغ تو مرا پیر نمود ***  روز را بر من بیچاره چنان قیر نمود

متعلّقه ابوالمصائب به­خود جرأتی بداد و زبان به شکوه بگشاد که: ای مرد! تو را چه شده است که اندر پس چهل روز، تازه یاد پدر همی­کنی؟ ابوالمصائب به­ناله بگفت:ای همسر شفیق! و ای یار و ای رفیق! چگونه توانستمی یاد پدر کنم و حال آن­که فرصتی مر مرا دست نداد. اندکی قبل از فراغت روح بلند پدر از کالبد کوتاهش، به یاد مزارش بودم که خریدنش ره به جایی بَرَد اما اندوخته­ام را به پایان نبرد. پس از وفاتش نیز مرا فکر آن بود که مهمان­داری چهل­روزه چگونه به­سر آید تا سخنی از پس آن برنیاید. و این­که میوه چه باشد و غذا چگونه «سرو» گردد و کدام مسجد برای برگزاری مراسم «رزرو» گردد؛ مداح که باشد و سخنران چه گوید؛ ظروف از کجا فراهم آید و چه کسی آن ها را بشوید؛ بر سنگ گور پدر چه نویسم و هزینه­ها چگونه کنم تا در زیر آن نخیسم و ...

ابوالمصائب ازپی آن سخنان، دوباره گریه آغازید و در آن حال بگفت: «ای پدر! بارفتنت، ثُلمه­ای عاطفی و ـ بالاخص ـ اقتصادی بر من بیچاره وارد نمودی که "لایَسُُدّها شیئ". خدایت بیامرزاد». چون سخنانش بدین­جا رسید، راه ضجه در پیش بگرفت و لحظه­ای آرام نگرفت. ضعیفه لب به اعتراض بگشود که ای مرد! گریه­ات در ماتم پدر بود و شایسته؛ اما ضجه­ات در این نیمه­شب مر چراست؟ ابو المصائب بگفت: الحال به­یاد مراسم سالگرد بیفتادم که آن­چه تاکنون بر من رفته، باز در آن هنگام تکرار همی­شود و  نمی­دانم در آن حال چه خاکی بر سر من همی­رود.