امسال از سوی رهبر انقلاب بهعنوان سال همت و کار مضاعف نامگذاری شده است. خوب، طبیعی است که مثل موارد قبلی، این مورد هم نیازمند فرهنگسازی است؛ وقتی هم که بحث فرهنگ پیش میآید نمیشود از یک سال شمسی انتظار معجزه داشت؛ یعنی اینکه این نامگذاریها در واقع آغازی است برای یک فرآیند طولانیمدت. البته تجربه نشان داده که این فرآیندها در همان آغاز متوقف شده و خیلی زود فراموش میشوند. زیرا انگیزه لازم در بدنه مدیریتی و سیاستگذار کشور برای برنامهریزی و آیندهنگری وجود ندارد. و با این وضع، تعجبی ندارد اگر این آغازهای سالانه، انجامهای روشنی نیابند.
اما در خصوص نامگذاری امسال، فعلا میخواهم فقط به یک نکته اشاره نمایم؛ و آن هم حجم بالای تعطیلات رسمی در کشور ایران است. اگر تعداد روزهای تعطیل در ایران به مقدار منطقی کاهش یابد، همت و کار متعارف (و نه مضاعف) هم میتواند گره از مشکلات متعدد جامعه بگشاید. در سال 1389 ما حدود 72 روز تعطیل رسمی خواهیم داشت که این بهمعنای تعطیل بودن یک پنجم سال است؛ و البته این جدای از روزهای تعطیل غیرمترقبه و بینالتعطیلین و... خواهد بود. حالا شما سهمیه مرخصیهای گوناگون که برای اقشار مختلف جامعه در نظر گرفته شده است را به این موارد اضافه کنید تا میزان واقعی فعالیت یک شهروند را در ایران دریابید.
حالا یک قدم جلوتر برویم؛ شما تا کنون فکر کردهاید که اصلا چرا در مناسبتهای ملی و مذهبی باید کار و فعالیت را تعطیل کنیم و بیکاری را پیشه نماییم. یا اصلا چرا باید یک روز در هفته را از فعالیت دست بکشیم؟ چه ایرادی دارد اگر مناسبتهای گوناگون را در همان محل فعالیت رسمی خودمان گرامی بداریم و نماد گرامیداشت ما کار و تلاش بیشتر باشد نه بیکاری. چه ایرادی دارد اگر به جای تعطیلی هفتگی، بکوشیم تا نظافت و نمازجمعه و دید و بازدید را به برنامههای جاری روزانه خود بیفزاییم؟
در فرهنگ اسلامی هم تعطیلی و بیکاری توصیه نشده است؛ در سوره مبارکه جمعه، خدا به مسلمانان توصیه میکند که در هنگام برگزاری نمازجمعه، از تجارت و خرید و فروش خودداری نموده، و یاد خدا و نماز را بر این امور مقدم بدارند، اما هرگز از تعطیلی کل روز جمعه و بیکاری سخن بهمیان نمیآید، و چنین فرهنگی در آموزههای دینی ما جایی ندارد. آنگونه که مستندات تاریخی ما نشان میدهد علما و اندیشمندان مسلمان، بهمنظور بزرگداشت مناسبتهایی مثل سالروز شهادت یک امام معصوم، در ابتدای فعالیت روزانه خود، با ذکر توسل مختصری، نسبت به مقام آن معصوم ابراز ارادت نموده و سپس به تلاش و فعالیت روزانه خود میپرداختند چرا که رضای آن امام معصوم را در همت و کار مضاعف میدیدند نه در تعطیلی و بیکاری یک جامعه.
با این توضیحات، اگر به شیوه سلف صالح عمل میکردیم، آیا وضع فرهنگ و تمدن، و وضعیت ما در جهان امروزی، همان بود که الان هستیم؟ آیا آنچه هستیم همان است که میتوانستیم باشیم؟؟؟
.: Weblog Themes By Pichak :.
