سفارش تبلیغ
صبا ویژن

امسال از سوی رهبر انقلاب به­عنوان سال همت و کار مضاعف نام­گذاری شده است. خوب، طبیعی است که مثل موارد قبلی، این مورد هم نیازمند فرهنگ­سازی است؛ وقتی هم که بحث فرهنگ پیش می­آید نمی­شود از یک سال شمسی انتظار معجزه داشت؛ یعنی این­که این نام­گذاری­ها در واقع آغازی است برای یک فرآیند طولانی­مدت. البته تجربه نشان داده که این فرآیندها در همان آغاز متوقف شده و خیلی زود فراموش می­شوند. زیرا انگیزه لازم در بدنه مدیریتی و سیاست­گذار کشور برای برنامه­ریزی و آینده­نگری وجود ندارد. و با این وضع، تعجبی ندارد اگر این آغازهای سالانه، انجام­های روشنی نیابند.

اما در خصوص نام­گذاری امسال، فعلا می­خواهم فقط به یک نکته اشاره نمایم؛ و آن هم حجم بالای تعطیلات رسمی در کشور ایران است. اگر تعداد روزهای تعطیل در ایران به مقدار منطقی کاهش یابد، همت و کار متعارف (و نه مضاعف) هم می­تواند گره از مشکلات متعدد جامعه بگشاید. در سال 1389 ما حدود 72 روز تعطیل رسمی خواهیم داشت که این به­معنای تعطیل بودن یک پنجم سال است؛ و البته این جدای از روزهای تعطیل غیرمترقبه و بین­التعطیلین و...  خواهد بود. حالا شما سهمیه مرخصی­های گوناگون که برای اقشار مختلف جامعه در نظر گرفته شده است را به این موارد اضافه کنید تا میزان واقعی فعالیت یک شهروند را در ایران دریابید.

حالا یک قدم جلوتر برویم؛ شما تا کنون فکر کرده­اید که اصلا چرا در مناسبت­های ملی و مذهبی باید کار و فعالیت را تعطیل کنیم و بیکاری را پیشه نماییم. یا اصلا چرا باید یک روز در هفته را از فعالیت دست بکشیم؟ چه ایرادی دارد اگر مناسبت­های گوناگون را در همان محل فعالیت رسمی خودمان گرامی بداریم و نماد گرامی­داشت ما کار و تلاش بیشتر باشد نه بیکاری. چه ایرادی دارد اگر به جای تعطیلی هفتگی، بکوشیم تا نظافت و نمازجمعه و دید و بازدید را به برنامه­های جاری روزانه خود بیفزاییم؟

در فرهنگ اسلامی هم تعطیلی و بیکاری توصیه نشده است؛ در سوره مبارکه جمعه، خدا به مسلمانان توصیه می­کند که در هنگام برگزاری نمازجمعه، از تجارت و خرید و فروش خودداری نموده، و یاد خدا و نماز را بر این امور مقدم بدارند، اما هرگز از تعطیلی کل روز جمعه و بیکاری سخن به­میان نمی­آید، و چنین فرهنگی در آموزه­های دینی ما جایی ندارد. آن­گونه که مستندات تاریخی ما نشان می­دهد علما و اندیشمندان مسلمان، به­منظور بزرگ­داشت مناسبت­هایی مثل سال­روز شهادت یک امام معصوم، در ابتدای فعالیت روزانه خود، با ذکر توسل مختصری، نسبت به مقام آن معصوم ابراز ارادت نموده و سپس به تلاش و فعالیت روزانه خود می­پرداختند چرا که رضای آن امام معصوم را در همت و کار مضاعف می­دیدند نه در تعطیلی و بیکاری یک جامعه.

با این توضیحات، اگر به شیوه سلف صالح عمل می­کردیم، آیا وضع فرهنگ و تمدن، و وضعیت ما در جهان امروزی، همان بود که الان هستیم؟ آیا آن­چه هستیم همان است که می­توانستیم باشیم؟؟؟




تاریخ : چهارشنبه 89/1/4 | 8:26 عصر | نویسنده : حمید فاضل | نظر