سلام بر شما. کار فرهنگي زمان بر است ديگه. قرص و آمپول که نيست. اين همه تکرار و تکرار و تکرار هم فقط به اميد اين است که بالاخره اثرگذار شود و روزنه اي در انديشه هاي بسته پديد آورد.

سلام علي جان. خوشحالم که پذيرفتيد "آوردن اسم" مقدمه برپايي رسم و عمل مهدوي است. پس نبايد در شعار متوقف بمانيم. اما آن‌چه از برخي جريان‌ها در اين سال‌ها ديديم، فقط "اسم" بود و شعار و موج‌سواري. خدا را شکر که شما راه خود را از چنين جرياني جدا مي‌بينيد. بسم الله... شروع کنيد. به جاي رويکرد تخريبي، فارغ از تعلق به قبيله و گروه و جناح، و فارغ از تکفير اين و آن، و فارغ از جنگ بي‌حاصل اين که فلاني را مستعضف بناميم يا آسيب‌پذير، کار مهدوي کنيد؛ کار کنيد؛ حاشيه‌سازي و گيردادن و انتقاد که آسان است و در جامعه ما متولي‌هاي بسياري دارد. شما بعد از اسم حضرت، کمي هم رسم حضرت را به جاي آوريد. رويکرد سلبي را از شما به اندازه کافي ديديم، بياييد رويکرد اثباتي را هم امتحان کنيد؛ ببينيد غير از گير دادن و ايراد گرفتن، در وادي عمل و "رسم" هم طرحي داريد؟ ايده‌اي داريد که شدني باشد؟ غير از بازنشر مطالب سايت‌هايي مثل "دولت ب ه ا ر" و ...، پس از اين همه سال مي‌توانيد ايده‌پردازي کنيد و کاري را به جلو ببريد. مثلا فارغ از اين که بحث مذاکرات هسته‌اي را کدام جناح يا گروه سياسي در حال حاضر پي‌گيري مي‌کند شما طرح بدهيد که اگر فلان جور کار کنيم، اين مسأله پيش پاي جامعه اسلامي ما بهتر حل مي‌شود و مشکلات رفع مي‌شود. اما شعار ندهيد؛ گير الکي ندهيد؛ طرح بدهيد؛ نگوييد "همه اين کارهايي که مي کنند اشتباه است؛ همين وضعيتي که داريم خوب است؛ اصلا جامعه اسلامي بايد هميشه با دنيا سر ناسازگاري داشته باشد؛ اگر با دنيا روابط خوبي داشته باشيم، آن وقت بايد در اصول انقلابي خود شک کنيم و ..." . خوب اگر مرد اين ميدان هستيد بفرما. و الا در خانه اگر کس است و گوش شنوايي هست يک حرف بس است. به عمل کار برآيد به سخن‌داني نيست. علي جان، قبل از پاسخ، کمي فکر کنيد. لااقل در حد يک اپسيلون احتمال بدهيد که شايد ديگران هم درست مي‌گويند. اين قدر خود را مکلف و موظفِ به مخالفت با همگان نبينيد. شما اصلا مجبور نيستي با همه چيز مخالف باشي؛ گاهي هم مي‌توانيد لذت سازگاري با سايرين را بچشيد. دنيا اين قدرها سياه و سفيد نيست. عالم سياست هم آن قدرها ساده و شفاف نيست که آدم بخواهد زير بليط يک جريان سياسي باشد و چشم و گوش بسته و تضميني آن را بپذيرد و با تمام انديشه‌ها و ساير ديدگاه‌ها در همه موارد مخالف باشد.

سلام و درود فراوان بر شما. شستن چشم‌ها و نگريستن به دنيا از افقي بالاتر، هنگامي است که آدمي با اختيار خود بي‌تکلفي را برگزيند؛ اما برادر عزيزم مستحضر است که کودک اين تصوير نه از سر بي‌تکلفي بلکه از سر بي‌چارگي سر بر بالين خاک نهاده و اين چنين آرام گرفته است. اين کودک، آرام غنوده است اما زندگي ناآرام او معلول سستي و کاهلي هم‌نوعاني است که وظايف اجتماعي خود را فراموش کرده‌اند.

سلام علي جان. "آوردن اسم حضرت در سطح وسيع" ، تنها يک کار شعاري است و مي بينيد که اين رويکرد در جامعه، وسيله اي براي موج سواري و به بازي گرفتن احساسات مردم است. آن چه کارگشا و مفيد است "آوردن رسم حضرت در سطح وسيع" است که متأسفانه در جامعه ما مغفول مانده است. رسم مهدوي يعني همان شاخص‌ها و مؤلفه هايي که در روايات براي جامعه عصر ظهور بيان شده است. امام خميني هم در سخنان خود دقيقاً به اين رسم، متوجه مي سازد نه به آن اسم خالي و شعاري. با حلوا حلوا گفتن که دهان شيرين نمي شود. به عمل کار برآيد به سخن‌داني نيست.

سلام علي جان. خلاصه بند اول کامنت شما اين است: «جمله اولتان صحيح است اما قريب به واقعيت نيست» متأسفانه من اين عبارت را نمي فهمم. بند دوم کامنت شما هم ناظر به مطلبي است که ديروز در وبلاگ قرار داده ايد؛ از اعتراض شما مشخص است که آن مطلب را در پاسخ به پست اينجانب با عنوان "عصر ظهور" نوشته ايد. مطلب اينجانب، يک تحليل جامعه شناختي درباره مهدويت بود، و ارتباط آن با تحريف مکتب امام خميني را نمي فهمم. خلاصه مطلب شما آن بود که امام خميني خواستار تلاش جامعه براي زمينه سازي ظهور بود؛ اگر نيک بنگريد اينجانب همين رويکرد را در راهبرد امام صادق (عليه السلام) برجسته کرده ام. اما فراتر از آن، به آسيبهاي اين عرصه نيز بر اساس مباني اسلامي توجه داده ام. در هر صورت مطلب شما را در تأييد نوشتار خود مي بينم و از اين همراهي سپاسگزارم. همگان بايد مراقب باشيم که در دام فرصت طلباني که از مسأله مهدويت سوء استفاده مي کنند تا به اغراض و مطامع سياسي خود برسند گرفتار نشويم. مسأله مهدويت را بايد بر بنيان هاي عقلي و منطقي آن فهم و درک نمود، نه بر موج احساسات و عواطف آميخته با توهم و آرزوهاي بي بنياد. همين عکسي که در اين پست آمده را نگاه کنيد: مهم نيست که اين کودک را مستضعف بناميم يا آسيب پذير؛ توجه به اين حواشي فروغلتيدن در دام شيطان است؛ مهم آن است که جامعه منتظر ظهور، نبايد شاهد چنين صحنه هايي باشد که در آن کرامت انساني لکه دار مي شود. جامعه زمينه ساز ظهور، جامعه اي است که با رفع چنين مشکلاتي خود را به آرمانها و شاخصهاي حکومت مهدوي نزديک سازد نه آن که در شعار و دعا متوقف بماند و در رسانه هاي آن به جاي توجه به مشکلات جامعه، با موج سواري بر احساسات همگاني، تنها زار بزنيم که «شايد اين جمعه بيايد شايد...». به عمل کار برآيد به سخن‌داني نيست.

سلام بر شما. جناب آقاي رجائي شما به نقش ساختار توجه کرده ايد. اما واقعيت آن است که در مسائل اجتماعي، عامليت و ساختار بايد همزمان و در کنار يکديگر مورد توجه قرار گيرد. عامل هم بايد در جامعه نقش خود را به خوبي ايفا کند تا با اثرگذاري بر ساختار، آن را جهت دهي کند.