مطلب جالبی رو در وبسایت نامه های حوزوی آقای تاران خوندم، که دوست دارم شما هم بخونید و نظر بدید که خدا وکیلی، روحیه ای که در این مطلب مورد اشاره قرار گرفته، چقدر از عقبه معرفتی و فرهنگی جامعه ما رو تشکیل میدهد:

رفته بودم مدرسه فیضیه؛ یه حاج آقا اومد کنارم نشست گفت شش جلد کتاب نوشته، نشونم داد کتابهاشو، در مورد فضایل اهل بیت علیهم السلام بود، تسلط فوق العاده ای به احادیث و آیات قرآن داشت. اما تفسیر عجیبی از آیات قران داشت و فضایل اشاره شده در قرآن را به حضرت علی (ع) مربوط میساخت و بدی ها و پلیدی ها را به ابوبکر و عمر. چندین بار گفتم حاج آقا شما تفسیر به رای میکنید اما خب اینقدری آیه و روایت میخواند که نمیذاشت حرف بزنم. آخرش دید خیلی گیر میدم گفت: «آدم به معانی آیات اعتقاد و باور نداشته باشه گناه داره.» در واقع تفسیر ایشان همان تفسیر وهابیت از دین اسلام بود اما با رویکرد شیعی.

اون طرفم یه نوجوانی نشسته بود که تازه طلبه شده بود، و با امید به این حاج آقا نگاه میکرد.