بخشی از مقاله شخصی به نام “پدرام فرزاد” است که در تاریخ 23 نوامبر 2010 پس از رزمایش موشکی ایران در تارنمای فارسی وزارت امور خارجه اسراییل چاپ شد:
«... هنوز درمورد جنگ الکترونیک چیزی نگفته‌ایم. آیا قادر به ایجاد اختلال در فرکانس‌های ارتباطی هواپیماهای امریکایی با پایگاه‌هایشان یا ناوهای هواپیمابرشان هستید یا خیر؟ ایجاد اختلال در فرکانس‌های موشک‌های پرتاب شده به سمت پایگاه‌های راداری یا نیروگاه اتمی‌تان چطور؟
هواپیماهای استیلث (رادارگریز) را چه می‌کنید؟ اف 22 های امریکایی کافی است طی 6 ساعت هرکدام دو یا سه سورتی پرواز داشته باشند، به نظر شما غیر از خاکستر، چیزی از سیستم دفاعی شما در جنوب کشور باقی خواهد ماند؟»
مقاله را می خوانم و به عکس هواپیمای آمریکایی رادار گریزی که در آشیانه ای در خاک ایران سالم و سلامت آرام گرفته است نگاه می کنم. آن سوتر عکس سردار شهید حسن تهرانی مقدم توجهم را به خود جلب می کند و با خود می گویم بی شک در این عزت یافتن سربازان میهن و این خوار و خفیف شدن دشمن این سرزمین حکمتی نهفته است. حکمتش لابد این است که آن خدایی که آن بالا نشسته است می خواهد به من و تو بفهماند آی آدم مومنی که با توکل بر من روی پای خودت ایستاده ای! یک کسی هست اینجا که فرای همه قدرت های خیالی و هیمنه های پوشالی زمینی دست تو را بگیرد و تو را بر عرش اقتدار و قدرت و صلابت بنشاند. سردار کاش بودی و می دیدی که هم رزمانت امروز چه گلی کاشته اند.
*وبلاگ خرچنگزاده در غربت
.: Weblog Themes By Pichak :.
