پیکر مرحوم آیت الله سید کاظم حسینی قزوینی که بنا به وصیت آن فقید سعید می‌بایست در کربلا دفن می‌شد، با توجه به حاکمیت رژیم بعثی صدام، امکان انتقال به کربلا را نداشت، لذا به رسم امانت در قم به خاک سپرده شد و اخیراً که زمینه انتقال ایشان به کربلا فراهم شده بود، پس از مشورت با فقهای بزرگوار، قبر این عالم ربانی را نبش نمودند که در حین برداشتن سنگ‌های لحد، متوجه پیکر مطهر و دست نخورده ایشان شدند.
     اینک که پیکر آن عالم ربانی در جوار بارگاه ملکوتی حضرت سید الشهدا‌(ع) آرام گرفته است؛ ضمن طلب مغفرت برای روح پاک مرحوم آیت اله قزوینی و حشر با اجداد طاهرینش، راز ماندگاری پیکر انسان‌های خداباور در قبر را با ذکر نمونه‌های دیگر به نقل از سایت حوزه تقدیم می‌کنیم.
    تقوا بر تن و جسم انسان به طور فیزیکی اثر می‌گذارد، پاکی روح و تقوا به جسم انسان خاصیتی می‌دهد که یکی از اثرات مهم آن نپوسیدن جسم بعد از مرگ است.
    سالم‌ماندن و نپوسیدن بدن، نوعی کرامت الهی است که خداوند به بندگان خوب خود عنایت می‌کند و عملاً نشان می‌دهد تقوا در عالم برزخ نیز تأثیرگذار است و این نشانه‌ تحقق معاد و حقانیت عقاید دینی است و از خواص تقوا، تازه‌ماندن جسم است.
     بدن افرادی چون فرعون به وسیله مواد شیمیایی و مومیایی کردن و تخلیه بخش‌های داخلی بدن آن‌ها برای جلوگیری از پوسیدگی صورت می‌گیرد؛ اما افراد پاک و با تقوا به طور طبیعی و با این که در معرض عوامل فاسد کننده و تجزیه کننده جسم هستند، سالم می‌مانند و نمی‌پوسند و تفاوت این دو از زمین تا آسمان است.
    یکی از این نمونه‌های سالم‌ماندن جسد، پیکر آیت‌اله مجتهدی مجاب است که بعد از سی سال، وقتی به خاطر دفن پسرش در همان مرقد، قبر را شکافتند، متوجه شدند جسم آن عالم الهی سالم و دست‌نخورده است و همچنین فردی به نام احمد که اشعار فضایل امیرالمؤمنین(ع) را می‌خواند و بعد از مرگ در یکی از روستاهای خوانسار دفن شده بود، ‌بعد از گذشت 20 سال از درگذشت او به واسطه تعریض جاده‌ کنار گورستان، متوجه سالم‌بودن جسم او می‌شوند.
    علاوه بر تقوا،‌در منابع دینی استمرار غسل جمعه و مقید بودن بر آن از عوامل سالم ماندن جسم در قبر شمرده شده است.
    مرحوم آیت‌اله حسینی تهرانی در کتاب معادشناسی بحث مفصلی در این خصوص و نحوه ارتباط روح و بدن بیان نموده و نپوسیدن بدن‌های مطهر پیامبران و ائمه طاهرین را مدعایی بر این امر بیان کرده است. 
    مرحوم آیت‌اله حاج آقا حسین مجتهدی که در زمان ناصرالدین شاه قاجار می‌زیسته است، می‌نویسد: هنگام فرش کردن حرم مطهر حضرت معصومه‌(س) با سنگ‌های مرمر، در قسمت پایین‌ پای حضرت روزنه‌ای به سرداب باز شد، و دو نفر از زنان صالحه، برای بررسی وضع داخل سرداب وارد آن شدند و در آنجا، سه پیکر مطهر تروتازه را دیدند که گویی، همان روز، از دنیا رفته‌اند. این سه نفر یکی بانوی ارجمند حضرت میمونه‌(س) دختر موسی‌مبرقع و آن دو نفر، کنیزهایی به نامه‌های ام‌اسحاق و ام‌حبیب بوده‌اند.
    آرامگاه شیخ صدوق در طول سالیان بسیار و قرن‌های متوالی، ویران شده بود، مامقانی در کتاب تنقیح المقال می‌نویسد: وقتی به دلیل سیل و طوفان، سردابی که مرحوم شیخ صدوق در آن مدفون بودند، ویران شد، بسیاری از بزرگان که از جمله آن‌ها پدر بزرگوار آیت‌اله‌العظمی مرعشی‌نجفی بود، جسدی را دیدند که تمام اعضای بدنش سالم و تازه به نظر می‌رسید، و با صورتی نیکو آرمیده بود، بعد از تحقیق و تفحص کتیبه‌ای یافتند که بر روی آن نوشته شده بود "هذا المرقد العالم الکامل المحدث، ثقة‌المحدثین صدوق‌الطائفه، ابوجعفر محمد بن علی بن حسین بن موسی‌ابن جعفر بن بابویه قمی ".
     مرحوم آیت‌اله‌العظمی مرعشی‌نجفی‌ از پدرشان نقل می‌کردند که: من دست آن بزرگوار را بوسیدم و تقریبا بعد از نهصدسال دست ایشان بسیار نرم و لطیف بود.
    هنگامی که از سوی خیابان انقلاب (چهارمردان) قم به سوی حرم حضرت معصومه (س) می‌‌روید، روبروی درب ورودی پاساژ کویتی‌ها، سنگ قبری برآمده در میان پیاده‌رو، خودنمایی می‌کند، این مرقد کسی نیست جز علامه حکیم متکلم و محدث فقیه میرزا حسن لاهیجی، پسر حکیم عبدالرزاق لاهیجی که مادرش دختر صدرالمتالهین می‌باشد. 
    یافت شدن این پیکر سالم، به زمانی مربوط می‌شود که برای احداث ‌خیابان مزبور به جسد سالمی برخورد می‌کنند، با مراجعه به علمای قم، آیت‌اله‌العظمی مرعشی‌نجفی‌ نسبت ایشان را تایید می‌کنند،‌ اما جای تأسف است در طول روز هزاران نفر از کنار این مرقد عبور می‌کنند، بدون این‌که آن را بشناسند.
    میرزاحسن (کاشفی) لاهیجی، از حکما و محدثین بنام شیعه است که دارای تألیفات گران‌سنگی چون‌ شرح صحیفه سجادیه، شمع یقین، اصول خمسه، سرّ مخزون یا اثبات الرجعه، حاشیه بر شوارق الافهام، رسالة فی الغیبه، هدیةالمسافر و... می‌باشد.
این عالم ربانی در سال 1121 در قم وفات یافت. البته نام اصلی وی میرزا حسن لاهیجی است و اشتهار او به کاشفی معلوم نیست.
    مرحوم سعیدبن هبة‌اله رواندی معروف به قطب راوندی در سال 573ه‌ق وفات نمودند و در حرم مطهر حضرت معصومه‌(س) به خاک سپرده شدند، بعد از 8 قرن هنگامی‌که جهت تعمیر حرم مطهر، در بخشی از صحن مطهر حضرت معصومه‌(س) با پیکر سالم و سیمای نورانی آیت‌اله قطب راوندی برخورد کردند، حضرت آیت‌اله مرعشی‌نجفی سنگ قبر بلندی بر فراز قبر او نهادند.
.
.
در اخبار آمده بود که 21 اردیبهشت سال جاری پیکر آیت‌اله سید محمد کاظم قزوینی بعد از 17 سال سالم از خاک بیرون آورده شد، او وصیت کرده بود که او را در کربلا به خاک بسپارند و بعد از 17 سال جهت انتقال جسد به کربلا، متوجه شدند که پیکر ایشان سالم است.
آیت‌اله سید محمد کاظم قزوینی داماد مرحوم آیت‌اله‌العظمی سید میرزا مهدی شیرازی از مراجع تقلید پیشین در نجف بودند.
اَفَلا یَتَدبٌروُن؟!...