در همین وبلاگ، دو مطلب در باره همت و کار مضاعف (که سال جاری از طرف مقام معظم رهبری به آن مزین است) ارائه شده است. باز فرصتی پیش آمد تا به یکی دیگر از موانع همت و کار مضاعف اشاره ای کنیم.
اینکه برای پیشرفت و موفقیت در هر کار و امری و پستی، تخصص و تجربه آن لازم است، امری است بدیهی، و برای همت و تلاش مضاعف نیز تخصص و تجربه و تسلط بر کا و امور به مراتب اولاتر، حال اگر کاری یا مدیریتی یا فنی، اعم از اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی و دینی را در اختیار کسانی قرار دهیم که هیچ مهارت و تخصصی در آن نداشته یا به حدّ لازم نداشته باشند، ولو اینکه از لحاظ تعهد، تقوی و فضایل اخلاقی و انقلابی و فردی زبانزد باشند و بی غل و غش، آیا آن امور به نتیجه مطلوب خواهد رسید؟ آیا امکان کار و همت مضاعف پیدا می شود؟ و...
از امام صادق(ع) منقول است که: «صاحب هر شغلی ضرورتاً باید سه ویژگی داشته باشد تا به کمک آنها ... اول از همه این که باید در کار خود مهارت داشته باشد ...» چرا که هر عقل سلیمی می گوید اگر مهارت نداشته باشد نه فقط کاری از پیش نمی برد بلکه مانع فعالیت ها و کار مفید دیگران نیز خواهد شد و این خیانت است. پیامبر اسلام(ص) فرموده است: «هر کس بدون علم به کاری بر خیزد کار را پیش از آن که به صلاح و مصلحت آرد، به فساد و تباهی می کشاند.» اگر به سیره عملی و حکومت داری امام علی(ع) هم نگاه کنیم می بینیم که به میثم تمار (که فردی بسیار مؤمن و از شیعیان خالص و مخلص بود و بالاخره هم به دلیل سر سختی در عشق به ولای علی(ع) به شهادت رسید) کوچک ترین منصب حکومتی واگذار نکرد. در حالی که زیاد بن ابیه که فردی به تمام معنا بی اصل و نصب و فاقد هر گونه فضیلت دینی بود، در دوره خلافت امیر مؤمنان(ع) به مناصب عالیه حکومتی رسید و حتی امام(ع)، سهل بن حنیف را که خود و برادرش از بزرگان اصحاب رسول(ص) و از مشایخ انصار بودند، از حکومت فارس بر کنار و زیاد را به حکومت آنجا منصوب فرمود. (البته امام(ع) در عین استفاده از قابلیت های زیاد بن ابیه در اداره امور مملکت، مراقب بود که از وی خطایی سر نزند.) همچنین پیامبر اعظم(ص) افرادی مثل عمروعاص و خالد بن ولید را به سرداری سپاه نصب می کرد ولی به ابوذر توصیه فرمود که مطلقاً از ریاست بر حذر باشد و به قبول حکومت و امارت تن در ندهد. دلیل این توصیه واضح است! زیرا آدم خوب و مؤمن و انقلابی و ولایی صرف، برای امور مدیریتی و مهم کشوری فایده ای ندارد. اگر بدون اطلاع از رموز مدیریت، مدیریت صورت گیرد، نه فقط کارها به سامان نمی آید و اوضاع رو به راه نمی شود، بلکه اوضاع بدتر شده و خودش هم خراب می شود و در نتیجه مردم به شخص او و همه مؤمنین و بلکه نسبت به اصل دین و مذهب هم بدبین می شوند.
پس، آیا سیره نظری و عملی پیامبر(ص) و ائمه معصومین(ع) دلیلی بر این مدعا نیست که برای تصدی امور حکومتی و مدیریتی به تدبیر و تجربه تخصص بیش از تقوای دینی و فضایل اخلاقی محتاجیم. وقتی مدیریت ها و پست ها و مسئولیت ها صرفاً بر اساس تعهد و روحیه انقلابی و ولایی، یا از این بدتر فقط بر اساس حزبی و گروهی و نسبت فامیلی و دوستی باشد و به تخصص و تجربه و ... توجهی نشود، قطعاً نمی توان به اهداف اصلی رسید و مشکلات را حل نمود؟ اصلاً امکان همت و کار مضاعف پیش نخواهد آمد. در این باره بهتر است به سخنانی از بنیانگذار انقلاب اسلامی، امام خمینی(ره) توجه کنیم که می فرماید:
«دولت بدون گزینش اشخاص متعهد و متخصص در رشتههاى مختلفه موفق نخواهد شد و دولتمردان در گزینش همکاران به کاردانى و تعهد آنان و بهتر خدمت کردن آنها به کشور و در منافع ملت بودن آنان تکیه کنند تا در پیش حق تعالى و ملت رو سفید باشند و در امور موفق باشند، نه بر دوستى و آشنایى و حرف شنوى بىتفکر و تأمل که این رویّه موجب ناکامى در خدمت به کشور است. دوست خوب براى دست اندر کاران آن است که در پیشرفت امور محوله به آنان مؤثر باشد و در خدمت ملت باشد، نه در خدمت آنان، هر که و هرچه خواهد بود.»
«دولتمردان از دانشمندان و متخصصان متعهد استمداد کنند تا راز موفقیت را به دست آورند. دولتمردان با رویّه و فکر واحد براى رسیدن به آنچه صلاح اسلام و کشور است به پیش روند. و این سیاست صحیح اسلامى است. و خداى نخواسته در سیاست بازیهاى گروهى وارد نشوند که با ناکامى مواجه مىشوند.»
«از متخصصان متعهد که مسائل را روى هم مىسنجند و به مشکلاتِ سخت نظام آگاهى دارند دعوت شود و با مشورت آنان رسیدگى به امور گردد. و چون مسئله اسلام و حکومت الهى در کار است، مسامحه در این امور چه بسا خللى وارد آورد که جبران آن مشکل یا غیر ممکن شود و مسئولیت آن در پیشگاه خداوند بزرگ عظیم باشد.»
.: Weblog Themes By Pichak :.
