صادق آل محمد فرمود:

بنده‌ای که هنگام نوشیدن آب، حسین علیه‌السلام را یاد نموده و قاتلش را لعنت کند، خدا صدهزار حسنه برایش می‌نویسد؛ صدهزار گناه از سیئات او را پاک می‌کند؛ او را صد هزار درجه معنوی بالا می‌برد؛ و با این عمل گویی او صد هزار برده را آزاد کرده؛ و خدای متعال روز قیامت او را با دلی شاد و آرام محشور می‌کند.

به نقل از کامل الزیارات ابن قولویه قمی

اما باید دانست که عظمت این یادآوری، ظرافتی مهم را در خود نهان داشته است: حسین بیشتر از آب، تشنه لبیک بود؛ حسین تشنه جامهای لبیک بود. پس نباید نگاهمان به امثال این روایات، نگاهی احساسی باشد؛ بلکه باید از سر تفکر به آن نگریست. یک نگاه احساسی، حرکتی شتاب زده و میرا در پی دارد. اما یک نگاه برآمده از بصیرت، محرک است و شورآفرین. و حسین، تشنه همین نگاه بود.

حسین، بیش از آب، تشنه شناخت بود. آیا کسی فهمید چرا عرفات حسین ناتمام ماند و به منا نرسید؟ کسی فهمید چرا حسین نه در منا که در نینوا به قربانگاه رفت؟

افسوس که به جای توجه به افکار و اهداف حسین، در پهنه تاریخ، زخم های تنش را می شماریم.