آلزایمر

این بیماری از نام دکترآلوییزآلزایمر روانپزشک آلمانی که برای اولین بار آنرا تشخیص داد اقتباس شده است ویک بیماری نورودژنراتیو(تخریب نورونهای عصبی) پیشرونده می باشد که منجر به زوال عقل می گردد.

این تخریب نورونهای کلینرژیک، کورتکس ولیمبیک مغزرا درگیر وبا پیشرفت بیماری ادراک،عاطفه وعملکرد فیزیکی بیماربه تدریج مختل می شود.

باتوجه به اینکه این بیماری یک بیماری ایدیوپاتیک(بدون علت مشخص) میباشد ولی عوامل محیطی وژنیتیکی متعددی دربروز وتشدید وسیر بیماری دخیل بوده مانند:

افزایش سن، جنس موئنث، یائسگی زودرس، سابقه فامیلی، اختلالات عروق مغز، بالا رفتن هموسیستئین سرم ووجودژن آپولیپوپروتئین( APOE4 ).

ازنظر شدت بیماری چهار مرحله دارد:

1-پره دمانس : فرد گاهی دچار فراموشی به خصوص در حافظه کوتاه مدت خود می شود(اختلال از حافظه کوتاه مدت شروع ودر نهایت حافظه بلند مدت رادرگیر می نماید)

2- مرحله خفیف : فقدان حافظه کوتاه مدت، کاهش توانایی قضاوت که تغییرات واضح در شخصیت فرد دیده می شود.

3- مرحله متوسط: بی قراری ، رفتار تهاجمی، هتاکی واستفاده از الفاظ رکیک مبهم وگاهی بی هدف، سرگردانی روزمره، اختلال در جهت یابی ومحاسبات ساده، اختلالات خواب وهذیان .

4- مرحله شدید: بروز سایکوز مثل اختلال کامل در تعقل ، ناتوانی شدید درحرکت وفعالیت، بستری شدن، بی اختیاری درادرار ومدفوع، کاهش سیستم ایمنی ودفاعی وافزایش عفونتهای متعدددربدن ودر نهایت اغماء ومرگ.

این بیماری مخصوص سالمندان بوده ودر مان قطعی ندارد واستفاده از بعضی داروها وگفتار درمانی وفیزیو تراپی تنها می تواند سرعت سیر بیماری راکندتر وعوارض متعدد وثانویه آن را کاهش دهد.

 با معاینه بالینی وذهنی وگرفتن شرح حال از سوابق خانوادگی وخود بیمار،انجام CTsan،MRI،PETازجمجمه،بررسی مارکرهای مایع مغزی نخایی ... تشخیص قطعی گذاشته می شود.

وجود بعضی از این علائم در افراد به خصوص در سنین قبل از65سال می تواند مطرح کننده بیماریهای  دیگری از اعصاب وروان مثل افسردگی ،پارانوئید یاحتی بیماریهای اعصابی که منشاء جسمی دارند باشد.

این باوردر تحقیقات ونظریه های علمی  وجود دارد که فعالیت فکری وذهنی منسجم بیشتر، در طول زندگی آمارابتلا به این بیماری را کاهش خواهدداد، یعنی افرادی که از فکر واندیشه وذهن پویای خود بیشتر استفاده نموده اند احتمال ابتلا کمتر ویاسیربیماری کندتری را طی خواهند نمود.

                    بااستفاده از مقاله دکتر بابک رضوانجو(فارماکولوژیست)در هفته نامه پزشکی امروز