زلزله غمبار رود بار و منجیل در 31خرداد ماه 1369یکی از دلخراش ترین حوادث طبیعی را در ایران رقم زد، بدین مناسبت شعری که در آن ایام سروده شده را، در گرامیداشت هموطنان در گذشته و برای جلب توجه بیشتر مردم ومسئولان به آینده تقدیم می نمایم :

یارب این درد وداغ را کجا ببریم                 ناله های فراق را کجا ببریم

غصه کودکان بی کس را                        ضجه دختران نورس را

خانه هایی که تل خاک شده                  سینه هایی که چاک چاک شده

یک دمی هرچه بود ویران گشت              خاطره از میان خون بگذشت

چغد شب باز نغمه سر کرده                  خیل یاران خود خبر کرده

خشم جانسوز هرچه بود بسوخت          این زمین را به آسمانش دوخت

دست لرزان مادری گریان                      روی آوار خانه ای ویران

به امید نجات می جوید                        خاک را ذره ذره می بوید

آه این جسم شوی بی جان است          کودکش اول دبستان است

رخ چون قرص ماه دخترکو                     شیرخوار کنار مادر کو

زندگی بی قرارگردیده                         خانه ها بی حصار گردیده

شب به گوش سحر فغان دارد               آه وحسرت به صد زبان دارد

با همه آه وغصه وغم ودرد                    چاره ای بعد از آن بباید کرد.

به نظر می رسد که این گونه حوادث تنها مدت کوتاهی مردم ومسئولان را به چاره اندیشی مشغول وبه سرعت از حافظه کوتاه مدت نیز پاک می شوند، گویی که اتفاقی رخ نداده ودر آینده نیز درشرف وقوع نیست .