باز هم شرایط حساس کنونی!!! برای سی و پنجمین سال تکرار شد. باز هم این موج تکراری دلسوزی و مسئولیت پذیری به راه افتاد که فقط فلانی حافظ گفتمان انقلاب اسلامی است و اگر فلانی رأی نیاورد اساس نظام و انقلاب به خطر می افتد و در روزگار غربت و تنهایی رهبری، تنها فلانی مورد نظر ایشان است. پس وظیفه شرعی هر انسان مذهبی و انقلابی است که فقط به فلانی رأی بدهد و اگر کسی به فلانی رأی ندهد به جهنم رفتنش حتمی است...

انگار یادمان می رود که سایر کاندیداها نیز به عنوان افراد صالح از سوی شورای نگهبان منصوب رهبری، معرفی شده اند. یادمان می رود که لوازم چنین اندیشه ای ما را از التزام عملی به قانون اساسی و ولایت مطلقه فقیه، ساقط می کند. دفاع از گفتمان انقلاب اسلامی هم بهانه ای شده برای این موج سواری. بعضی ها فکر می کنند که دفاع از گفتمان انقلاب اسلامی آن است که همه با هم صد بار تکرار کنیم، و بعد از هم تعریف کنیم که ما انقلابی هستیم.

اما شاید یک معنای گفتمان انقلاب اسلامی هم آن باشد که اقتصاد کشور با مدیریتی مشخص و با برنامه روی پای خود بایستد و به خارج محتاج نباشد، یعنی نرخ ارز بالا نرود یعنی بیکاری نباشد، یعنی در علم پیشرفت کنیم، یعنی تولید رونق داشته باشد یعنی از تولید یک پراید عاجز نباشیم. یعنی یک مدیریت اجرایی توانمند که باعث اقتدار و آبروی جامعه اسلامی شود. نه اینکه آمار فقر و بیکاری و طلاق و اعتیاد در کشور بالا برود و ما خوشحال باشیم که در مسیر گفتمان انقلاب هستیم، گفتمان انقلاب یعنی کار، نه تکرار شعار.

مدتهاست که به همه دشنام می دهیم و انگ می زنیم، به یکی می گوییم ساکت فتنه بودی؛ به یکی می گوییم باند بازی کردی؛ به یکی می گوییم تکنوکراتی؛ به یکی می گوییم ولایت مدار نیستی؛ و عده زیادی را از دایره نظام خارج کرده ایم چون مانند ما نمی اندیشند و اولویت اجرایی کشور را مقاومت شعاری نمی دانند.