از أمل تا عمل

در انتخابات ریاست جمهوری سال 1384، چهره کمترشناخته شده ای وارد عرصه انتخابات شد، که به دلیل استفاده از شعارها و تکرار پی در پی آرمانها، برنده نهایی انتخابات شد. آن روزها یک سری حرف ها و شعارهای کلی مانند عدالت، نگاه ویژه به طبقات محروم، مبارزه با فساد، مفید نبودن اقدامات دولت های گذاشته و ... مورد توجه بسیاری از مردم و گروه ها قرار گرفت. ولی معلوم نبود  ایشان چگونه می خواهد آنها را عملیاتی نماید و در حوزه های مختلف از چه تئوری ها، راهبردها و برنامه هایی برای پیاده سازی آنها استفاده خواهد کرد. او حتی کارنامه و سوابق اجرایی چندانی نیز نداشت که بتوان گذشته او را به محک سنجش درآورد و در ضمن کمتر کسی هم در پی توجه به این موضوع بود. همه مجذوب شعارهای زیبا شده بودند . او با شعارهای ارزشی و اصولی وارد میدان انتخاباتی 84 شد ولی به مرور زمان خود را در مقابل اصولگرایان تعریف نمود و مشکلات عدیده ایجاد شده در حوزه های مختلف را نیز نه به عدم برنامه ریزی صحیح، عدم استفاده از کارشناسان و متخصصان، میدان دادن به افراد چاپلوس، مسئله دار و مجیزگو و ... بلکه به گردن خود اصولگرایان می انداخت و سعی داشت مردم را به این باور برساند که مقصر مشکلات ایجاد شده اصولگرایان هستند.

از این رویداد باید عبرت گرفت. و نباید فریفته کاندیداهایی شد که به همان سبک و سیاق حرف می زنند و با بیان یک سری شعارها و آرمان های کلی قصد دارند خود را به عنوان شخصی آرمانگرا معرفی نمایند. در این راستا، توجه به یک نکته اساسی ما را از تکرار اشتباهات گذشته باز می دارد: رئیس جمهور، بالاترین مقام اجرایی کشور است؛ او باید عمل گرا باشد پس تکرار شعار و تکیه بر آرمانگرایی صرف، بدون ارائه برنامه و بدون داشتن کارنامه روشن و موفق، نباید رهزن شود. ما باید به دنبال کاندیدای واقع گرایی باشیم که بداند چگونه مشکلات ایجاد شده ظرف این چند سال برطرف گردد و با واقع بینی ما را به آرمان هایمان نزدیک تر نماید. کاندیدایی که با برنامه باشد و دارای سوابق روشن و مشخصی باشد و از کلی گویی پرهیز نماید. حمایت از کاندیدایی که چندان از افکارش مطمئن نیستیم، و قابلیت ها و توانایی هایش در عرصه های اجرایی به محک سنجش در نیامده، به احتمال زیاد منجر به بدتر شدن اوضاع معیشتی، اقتصادی و فرهنگی می گردد. تجربه هشت سال گذشته پیش روی ما قرار دارد.

برگرفته از سایت الف