یک سوزن به خودمان...

در این روزها، که تلاش می شود تا تب انتخابات ریاست جمهوری در جامعه فراگیر شود، و به ویژه رسانه ملی با تمام توان میدان داری می کند، از باب این که مارگزیده از ریسمان سیاه و سفید می ترسد، شاهد آن بودیم که در ایام ثبت نام کاندیداهای ریاست جمهوری، خبرنگاران رسانه ملی با تک تک کاندیداهای مطرح و مهم مصاحبه کرده، و از آنان پیمان می گرفتند که اگر شورای نگهبان  صلاحیت شما را احراز نکرد، آیا شما به رأی آن شورا گردن می نهید؟ طبیعی است که تمام آن افراد در شرایط مذکور، قاطعانه می پذیرفتند که نظر شورای نگهبان، مورد قبول ایشان است. این رویکرد از سوی تمام رسانه ها و تریبون های عمومی که  در اختیار یک جناح و تفکر سیاسی خاص است با شیوه های مختلف دنبال می شود. دلیل آن هم روشن است؛ زیرا این تفکر از نزدیکی دیدگاه شورای نگهبان به آرا و اندیشه های خود اطمینان دارد و به همین دلیل خواستار انقیاد و اطاعت تمام دیدگاه های موجود در جامعه است.

تا این جای قضیه اشکالی ندارد؛ و در بازی دموکراسی، این پدیده کاملا پذیرفتنی است. اما اگر بنا است که در خرداد ماه یک حماسه سیاسی واقعی خلق شود، باید همگان و حتی جناح و تفکر حاکم بر جامعه، به تمام لوازم آن پای بند باشند. و اگر در این بازی، گاهی مسائلی بر خلاف ذائقه جناح حاکم رخ داد، آنان نیز از دایره انقیاد و اطاعت بی چون و چرا خارج نشوند. برای مثال اشاره به این مورد خوب است که اگر به هر دلیلی، شخصی مانند اسفندیار رحیم مشایی، که این روزها به تابوی اصولگرایان تبدیل شده، از فیلتر شورای نگهبان رد شد، و صلاحیت او (باز هم می گویم: به هر دلیلی) برای ریاست جمهوری تأیید شد، همین آقایان دلسوز قانون که از دیگران پیمان الست می گیرند، نشود که خود به گونه دیگری عمل کنند، و هزار اما و اگر بسازند.

به هر حال، تمرین دموکراسی است دیگر؛ حتی اگر در صحنه میدانی آن موردی که گفتم تحقق نیابد، لااقل از باب تنبه و تذکر و تقریب به ذهن و تمرین و بیداری وجدان، بد نیست.