حکایتی از عبید زاکانی

شخصی چنین حکایت همی کند که؛ خواب دیدم قیامت شده است!

هرقومی را داخل چاله‏ ای عظیم انداخته و بر سر هر چاله نگهبانانی گرز به دست گمارده بودند الا چاله ی ایرانیان.

خود را به عبید زاکانی رساندم و خوشحال پرسیدم: «عبید این چه حکایت است که بر ما اعتماد کرده نگهبان نگمارده اند؟»

گفت: «می دانند که ماها به خود چنان مشغول شویم که ندانیم در چاهیم یا چاله.»

خواستم بپرسم: «اگر باشد در میان ما کسی که بداند و بفهد و عزم بالا رفتن کند...»

نپرسیده گفت: «گر کسی از ما، فیلش یاد هندوستان کند و بخواهد بالا بیاید، خود ما بهتر از هر نگهبانی لنگش کشیم و به تهِ چاله باز گردانیم!

حال با یک دید جامعه شناسی فرهنگی و مردمی به این قضیه نگاه کنیم! چرا اینگونه است؟ جالب اینجاست که این نوع روحیه و عمل ما ایرانی ها در همه ی زمینه هم تسری پیدا کرده! در سیاست و حکومت گرفته تا اقتصاد و فرهنگ، حتی مسائل و مشکلات خانوادگی! یک جناح و حزب سیاسی و یک رئیس جمهور و همکارانش، حال به دلایل رویکرد مردمی و بین المللی و وضعیت خاص زمانی، یک سری موفقیت هایی را کسب می کنه! وضعیت و سطح سیاسی و اجتماعی و عزت جهانی و... مملکت و نظام را بالا برده و وجهه ای به دست می یاره! اما چون از هم فکران و هم گروه و حزب ما نیست، پس باید بحران سازی کرد، هفته ای یک بحران و مشکل تا... باید مانع کارش شد تا... و هزاران مثال و مورد که در زمان های مختلف و به نوعی در همه ی دولت ها مشاهده شده، بخصوص در دولت های پیشین! چرا؟

به دنبال مشکل و دشمن خارجی و استکبار نریم که دیگه خریدار نداره! زمینه و مشکل استبداد زدگی ایرانی هم قبول داریم ولی نه اینقدر که نتیجه اش این باشه! من فکر می کنم مشکل اصلی در نوع اعتقادات دینی و مذهبی ما ایرانی هاست! نه در اعتقادات اصیل اسلامی و مذهب تشیع! نه! بلکه در نوع برداشت و تفکر و عمل مذهبی ما ایرانی ها! چرا که همه را یا سیاه می بینیم، یا سفید! قانون یا همه یا هیچ! یا من و با من، یا هیچ! با هم نداریم! یا من یا تو! نظر و عمل من حقه، تو نه! دین و مذهب من بهترینه، مال تو نه! من بهشتی ام، تو نه! نماز و روزه و ... درسته، مال تو نه! همه کافرند و من... و هزاران مورد دیگر! اصلاً حاضر به قبول دیگران نیستیم!

به نظر شما خواننده چطور؟

منبع: وبلاگ کنج درون