امام خمینی که از امام علی (ع) قوی تر نبودند!

آیت الله محمد مؤمن، از شخصیت های برجسته ی حوزه ی علمیه ی قم است که از محضر اساتید بزرگی چون؛ علامه طباطبایی، شیخ مرتضی حائری، امام خمینی و آیت الله گلپایگانی بهره برده و به رغم اشتغالات علمی در مباحث مختلف، به ویژه فقهی و اصولی، فلسفی و اخلاقی، از پرداختن به مسائل سیاسی و اجتماعی نیز غافل نبوده و با پیروی از حضرت امام خمینی در مبارزات مردمی نقش داشته است.

ایشان بعداز پیروزی انقلاب اسلامی علاوه بر اهتمام و پرداختن به مباحث علمی، تدریس و مباحثه، در مسئولیت های مختلفی انجام وظیفه کرده است که عضویت در شورای نگهبان از فعالیت های برجسته ی ایشان می باشد.

آیت الله مؤمن در بیان خاطرات خود که به همین نام منتشر شده است، به مطالب جالبی اشاره نموده که در نوع خود کم نظیر و پندآموز است. لذا بازخوانی چکیده ی یکی از آن جالب است:

«... نباید توهمی در خصوص حضرت امام [امام خمینی] در اذهان به وجود آید که ایشان بر اساس جانبداری از یک فرد [یا یک جریان و گروه سیاسی] تصمیمی را اتخاذ کردند. همچنان که بارها تکرار کرده ام، ما از ابتدا تا انتها، جز پافشاری بر موضع حق از ایشان چیزی ندیدیم و در این خصوص شبهه ای هم نداریم. [در خصوص نظر مثبت امام بر تأیید صحت انتخابات دوره ی سوم مجلس شورای اسلامی حوزه ی تهران، علی رغم نظر مخالف شورای نگهبان مبنی بر وجود شبهه ی در بعضی صندوق ها] ما کسانی را مقصر می دانیم که از انتقال دقیق و صحیح اخبار به آن بزرگوار جلوگیری می کردند. اگر ایشان در جریان دقیق مسائل قرار می گرفتند، بی شک موضع دیگری اتخاذ می کردند.

در خصوص تصمیمات حضرت امام مواردی در طول انقلاب و بعد از پیروزی پیش آمد که جای سؤال بود. که چرا ایشان چنین کردند و گاه برخی افراد عنوان می کردند که، می بایست به نحو دیگری عمل می شد. در کل خود بنده بر این باور بودم [و هستم] که تصمیم های امام، دست کم از حیث مصلحت اندیشی بهترین تصمیم بوده است.

یک بار هم حاج آقا احمدی میانجی [آیت الله علی احمدی میانجی (ره)]در مورد مشابهی که پیش آمده بود، می فرمود: شبیه این ماجرا در حکومت حضرت امیر(ع) نیز پیش آمده است که گزارش غلطی را خدمت حضرت امیر(ع) می گفتند. برای مثال گزارش ناصوابی در خصوص محمدبن ابی بکر به امام داده شد و سبب گردید که ایشان محمدبن ابی بکر را عزل کرده و مالک اشتر را به جای او نصب کنند و در نهایت، هم محمدبن ابی بکر از دست رفت و هم مالک اشتر و هم مصر به حکومت شایسته ی اسلامی نایل نشد. اینها به خاطر اخبار نادرستی بود که به امام معصوم (ع) می دادند. حضرت امام نیز در این جهات از امیرالمؤمنین(ع) قوی تر که نبودند.

وقتی مطلبی را به امام می رساندند، ایشان موضوع را مفروض می گرفتند و بر اساس آن تصمیمی را اتخاذ می فرمودند. در کل نیز هدفشان خدا و هدایت انقلاب در مسیر مورد رضایت خدا بود و شک و شبهه ای در این امر وجود ندارد. در طول مدت انقلاب هم ممکن بود مواردی پیش آید و امام تصمیمی بگیرند که به مذاق و مزاج ما سازگار نباشد و برایمان سنگین باشد؛ ولی شهادت می دهیم که امام آن تصمیمات را جز به نیت جلب رضایت حق و حرکت دادن انقلاب در مسیر صحیح اسلامی اخذ نکردند.

منبع: وبلاگ «کنج درون»