امام علی (ع) چگونه انسانی بود

[برداشتی آزاد از سیره ی نظری و عملی امام علی (ع)]

در زمان خلیفه ی اول ابوبکر، ابوسفیان به ظاهر در دفاع از حق مظلوم و محقین بر خلافت، اما به باطن از روی خباثت و حسادت و شیطنت، خلافت ابوبکر را بر نمی تافت. به انحاء حیل می کوشید تا مدینه، مرکز حکومت اسلامی را دچار آشوب سازد و به آرزوی خود که نابودی اسلام نو پا بود برسد، تا چون گذشته ریاست خویش را بر قریش نگاه دارد. لذا به هر حربه ای چنگ می آزید تا میان اصحاب رسول خدا (ص) تفرقه و جدایی در آورد، تا به اهداف خویش دست یابد. حتی با سوء استفاده از جریان سقیفه و به قدرت رسیدن پسر ابی قحافه، سعی کرد با سوار شدن بر موج احساسی مردم دون پایه، اشتر خلافت را به سوی خود کشد. تا آنجا که به مولا علی هم پیشنهاد اقدام مسلحانه برای بدست گرفتن قدرت را داد. اما چه کم خرد و ابله بود ابوسفیان! خلافت نزد علی از آب دهان بز هم کمتر است! از جوانمردان به دور است این صفت که برای احقاق حق خویش چشم حمایت به نا جوانمردان بر بندند!

جوانمرد اگر راست خواهی ولی است          کرم پیشه ی شاه مردان علی است

امام علی (ع) پیشنهاد بی بصیرتان را محکم رد کرد. و فرمود حکومت دو روزه ی دنیا به چه قیمتی؟ به قیمت ریختن خون بی گناهان؟ کسب ریاست به ثمن خباثت؟ چنگ بر ریسمان خلافت با خالی شدن دستم از ریسمان خداوند؟ تکیه بر کرسی قدرت با پشت پا زدن بر گذشته و خیانت بر نبوت؟ نشستن بر جایگاه پیامبر با چاپلوسی و دروغ؟ حکمرانی و حفظ شوکت و هیبت با تهمت و غیبت؟ تسلط بر مردم با زر و زور و تزویر؟ هیهات! این از علی ساخته نیست! اینگونه زمامداری «ماءٌ آجِنٌ، وَ لُقمَهٌ یَغَصٌّ بِها آکِلُهَا؛ بدمزه و نا دلپذیر است، و لقمه ای گلوگیر»[1]

منبع: کنج درون