یک سال از اجرای طرح هدفمندی یارانه ها در ایران می گذرد. آغاز آن شجاعتی می طلبید که دولتهای پیش از احمدی نژاد نداشتند. اما استمرار آن هم درایتی می طلبد. آن­چه به صورت نقدی به مردم پرداخت می شود، در واقع اندوخته بیت المال است که پیش از این در برابر مصرف کالا پرداخت می شد، و طبیعتا هر کس که بیشتر مصرف می کرد، سهم بیشتری از بیت المال را دریافت می کرد، که البته ظالمانه بود. بر اساس طرح هدف مندی گفته شد که دولت، سهم هر کس را از بیت المال نقدا به خود او پرداخت می کند تا خودش مصرف شخصی را مدیریت کند. این منطق ساده، همه فهم و ابتدایی، حکم می کند که بیت المال بالسویه میان همگان تقسیم شود، و اگر کسی به آن احتیاج ندارد، خودش این سهم را به دیگران ببخشد، نه آن که دولت پیش دستی نموده و سهم او را حاتم بخشی کند. در یک سال گذشته نیز سعی می شد که لااقل در مقام شعار و ظاهر، این موضوع رعایت شود. اما اکنون مدتی است که آشکارا گفته می شود در مرحله بعدی، سهم بخشی از ثروتمندان جامعه به ایشان پرداخت نخواهد شد. به نظر می رسد که این اقدام با عدالت اقتصادی سازگار نیست. و اگر دولت با کمبود منابع برای تأمین سهم مردم از بیت المال روبرو شده، باید ببیند کجای کار و برنامه خودش ایراد داشته است؛ و نباید با استفاده از قدرت خود، سهم دو دهک از جامعه را حذف کند. مگر گفته نشد که از محل حذف یارانه کالاهای مصرفی، و تجمیع آن در بیت المال، به مردم پول می دهند؟ خوب اگر این کار درست انجام شده باشد، که نباید کمبودی پیش بیاید. مگر آن­که برنامه ریزان دولت، بر اساس برنامه مصوب مجلس عمل نکرده باشند، و خارج از توافقات صورت گرفته، خودسرانه عمل کرده باشند. در هر صورت، عدالت اقتصادی حکم می کند که  این مشکل را خود دولت حل نموده و نواقص آن را جبران کند، نه آن که مثل بسیاری از مشکلات دیگر، جور آن را مردم بکشند و تاوان اشتباهات یا بلندپروازی برخی از دست اندرکاران را بپردازند.