توجه به معیارهای درست و تراز کردن زندگی و فکر و اندیشه با آن معیارها، همواره می­ تواند باعث مصونیت جامعه از بسیاری آسیب های اجتماعی باشد. یکی از این معیارهای اجتماعی آن است که اشخاص و جریان ها را باید با میزان حق مورد سنجش قرار داد؛ زیرا اشخاص تنها می­توانند مصادیق حق باشند، و مصداق ها همواره در معرض دگرگونی  هستند. در حکمت 262 نهج البلاغه آمده است که شخصی نزد امیرمومنان (علیه السلام) آمد و با توجه به فضای حاکم بر جامعه گفت: آیا انتظار دارید که من اصحاب جمل را گمراه و بر ضد اسلام بدانم و شما را بر حق بشناسم؟! شاید منظور او این بوده که نمی تواند برپاکنندگان جنگ جمل را با آن سوابق و موقعیت هایی که در تاریخ اسلام داشته اند، اهل باطل به حساب آورد. امام  در پاسخ فرمود: «یا حارث انک نظرت تحتک و لم تنظر فوقک فحِرتَ» یعنی تو کوتاه بین هستی و زیرکانه و عمیق نگاه نمی کنی. در نتیجه به خاطر این کوتاه بینی و فقدان تحلیل دچار حیرت شده ای. امام در ادامه می گوید: تو یک معیار غلطی را در دفاع از حق برگزیده ای. «انک لن تعرف الحق فتعرف اهله.» تو حق را نشناخته ای که اهل حق را با معیار حق بشناسی و باطل را هم نشناختی تا اهل آن را بشناسی. منطق این استدلال آن است که باید حق را بشناسی تا در پرتو  آن اهل حق را بشناسی و از آنان تبعیت کنی. پس اگر معیار را درست انتخاب نکنیم در موقعیتهای پیچیده اجتماعی دچار سرگردانی و حیرت خواهیم شد.