آنچه در زیر می خوانید بخشی از سخنرانی امام موسی صدر درسال 1346 هجری شمسی در دانشکده حقوق و علوم اقتصادىِ دانشگاهِ پدرانِ یسوعى است.

بر علمای دین ضروری است که به خود تکان بدهند و از خود طاغی نسازند تا نسخه دوم حکام شوند یا عظمت و افتخارات آن ها و سیاستمداران را جاودانه کنند. چرا که بشر از این حکام و بزرگی ها و افتخاراتشان خسته شده است. از این بزرگانِ دربان ها، سازمان ها، ماشین ها و کاخ ها در عذاب است. بشر کسی را می خواهد که به او مهر ورزد، قلبش را لمس کند، عرقش را خشک کند و با او زندگی کند. اگر برای خودمان یعنی علمای دین محیط هایی مثل محیط های اهل دنیا ساختیم، آخرین امیدِ آینده را نابود کرده ایم. آخرین امیدِ باقیمانده از زندگی ملت ها. باید دست مردم را در سختی ها بگیریم و هدایت کنیم. باید نظرِ خودمان را در هر زمینه‌ای اظهار کنیم. هر سؤالی را جواب گوییم. چرا که دین مدت مدیدی از زندگی عادی بشر به دور بوده است. علمای دین باید مستقل باشند. انحراف علمای دین انحرافِ اخلاقی نیست. آنان را به این امر متهم نمی کنیم. به عبارت دیگر، ما خودمان را به این متهم نمی کنیم، بل انحراف عالِمِ دینی این است که اصیل، ریشه دار و مستقل زندگی نکند. بلکه در زندگی دنباله روِ دیگران باشد، خواه اشخاص خواه احزاب و سیاست ها و آرمان هایی که از او نیست. معنی انحرافِ عالم دین و دور افتادن او از اصلش این است. باید صورت صحیحِ دین را به دست دهد و پا را از چهارچوب موجود فراتر گذارد ...