اطعام در مسجد نبوی

شب جمعه، قبل از اذان مغرب، وقتی وارد مسجد نبوی شدم، با دیدن یک صحنه بسیار جالب، برای مدتی کاملاً متعجب شده بودم. در تمام قمست های آن مسجد بزرگ و برای ده ها هزار نمازگزار، سفره ای ساده اما بسیار دیدنی همراه با نظمی خاص و زیبا پهن شده بود. نمازگزاران بر خلاف همیشه که رو به قبله آماده اقامه نماز بودند، این بار در دو سوی سفره با ترتیب بسیار عالی نشسته و در حالی که بسیاری از آنها به تلاوت قرآن مشغول بودند، منتظر نوای اذان بودند. همگان، حتی کودکان با ادب و وقار نشسته و دست به سوی سفره دراز نمی کردند. برخی نیز به خادمان حرم کمک می کردند. یک لیوان از آب زمزم، یک فنجان کوچک قهوه عربی، چند عدد خرمای فصل، مقداری حلوای مخصوص و تکه ای نان سنتی برای هر نفر در کمال نظافت بر روی سفره چیده شده بود.

همزمان با اذان مغرب، جمعیت با آرامش و متانت از آن غذای ساده اما خوشمزه تناول کردند. پس از دقایقی مردم به صورت خودجوش همراه با خادمان حرم، غذاهای مانده را در ظرف های بزرگ تر جمع کردند. جالب بود که بر خلاف مجالس ما در ایران، اضافه غذاها دور ریخته نمی شد، بلکه با احترام و در کمال نظافت جمع آوری می شد تا پس از نماز در اختیار کسانی قرار گیرد که دیرتر رسیده بودند. این کار با چنان دقتی انجام می شد که ذره ای آب یا غذا بر روی فرش های مسجد نریخت.

تکرار این رسم در برخی از شب های بعدی در مدینه، و البته به صورت محدودتر در مسجدالحرام، نشان می داد که اهل سنت به روزه گرفتن در ماه شعبان اهتمام ویژه ای دارند؛ یا لااقل این سنت میان آن ها به شایستگی ترویج می شد. ما هم هرچند روزه نبودیم، اما لذت اطعام در مسجدالنبی را نمی شد از دست داد. بگذریم که دوستان طلبه ما خوردن چنین غذایی را که در نظام وهابی حاکم بر حرمین شریفین تدارک دیده شده، بر اساس اجتهادات شخصیه خود حرام می دانستند. البته جدای از اصل حلیت یا حرمت اکل چنین طعامی، به صورت طبیعی باید به طلاب حق داد که بیش از سایر طبقات اجتماعی جانب احتیاط را رعایت کنند.