بالاخره در این وانفسای حاشیه های چندش آور ورزشی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، امشب شاهد یک خبر خوب در عرصه ورزش کشور بودیم. تیم والیبال ایران توانست با اقتدار و با گذشتن از سد مدعیان والیبال قاره کهن، در دیدار پایانی خود، تیم چین را شکست بده و برای اولین بار عنوان قهرمانی آسیا را به دست آورد. آمادگی و همت بالای بازکنان، آگاهی و دانش گسترده مربی کارکشته، و دور بودن از حاشیه های فرسایشی توانست نتیجه ای شیرین برای ورزش ایران به بار آورد. از حاشیه های جالب دیدار پایانی این دوره از بازی ها، استقبال کم نظیر و باشکوه مردمی از بازی بود؛ به گونه ای که برخی از گزارش ها تعداد تماشاگران حاضر در سالن دوازده هزار نفری را تا بیست هزار نفر ذکر کرده اند.

به راستی اگر سکان داران ورزش کشور به جای سرمایه گذاری سرسام اور و بی حاصل در ورزش پر حاشیه ای مثل فوتبال، در سایر رشته ها مثل والیبال و بسکتبال سرمایه گذاری می کردند، بهتر نبود؟ اگر یک دهم آن پولی که از بیت المال صرف شکست های پیاپی تیم های باشگاهی و ملی فوتبال و ستاره های بی فروغ این بازی در ایران می شود، در ورزش های سالم تری مثل والیبال، بسکتبال، هندبال، شنا و ... هزینه می شد، مطمئناً چندین برابر بهتر و بیشتر از فوتبال نتیجه می گرفتیم.

نمی دونم این فوتبال چی داره یا تا حالا واقعا از نظر ورزشی و تأثیرات فرهنگی چه گلی به سر ما زده که با وجود این همه بدبختی که بابت اون می کشیم، نمی خوایم عطای اون رو به لقای اون ببخشیم. اقتصاد کثیف فوتبال، لابی ها و دلالی های پشت پرده، چه در سطح جهانی و چه در سطح کشوری، این ورزش رو از کنترل فرهنگی به گونه ای خارج کرده که عملا مهار نشدنی به نظر میاد. حاشیه های پر دردسر اون، از جمله بازیکنان اکثراً بی جنبه و بی خاصیت و پرمدعا، که متأسفانه اسمشون ورد زبون بچه ها و جوونای ما شده، از همه نظر برای ما فقط ضرر و هزینه داشته، و مزیت های اون آن قدر اندک و ناچیزه که ارزش این همه توجه رو نداره. به نظر من هیچ لزومی نداره که به دلیل پیروی کورکورانه از فرهنگ انحرافی رایج در جهان کنونی، ما هم تمام نیروی اثرگذار فرهنگی خودمون، از جمله رسانه های دیداری و شنیداری را بسیج کنیم تا جوونامون رو به دنبال نخود سیاه بفرستیم. هیچ توجه کردین که مجریان رسانه ملی، حتی در جدی ترین برنامه ها و مصاحبه های خودشون که هیچ ربطی به ورزش هم نداره، از طرف می پرسن که «خوب، شما قرمزی یا آبی». خداییش به عمق فاجعه توحه کردین؟ آخه من نمیدونم ... به کجا چنین شتابان؟

فأین تذهبون