مقام معظم رهبری در خطبه های نماز جمعه اخیر(15/11/89) با تشریح و تحلیل وقایع و حوادث منطقه، بویژه  قیام های مردمی شمال افریقا(تونس و مصر)، با اشاره به علل این حوادث، فرمودند: «عامل اصلی احساس تحقیری است که به دلیل عملکردهای حاکمان تونس و مصر در میان مردم به وجود آمده است.» نکته ای خیلی مهم و اساسی و ناب که در درجه اول باید آویزه گوش و سر لوحه تمام سیاست ها و کارهای مسؤلان داخلی خودمان باشد.

با بررسی و تحلیل علل انقلاب ها و قیام های مردمی، یک عامل مشترک در تمام آنها نمایان است، حال در یکی کم رنگ و در یکی پر رنگ، و آن تحقیر و تو هین به شعور ملت است. عاملی که هم در انقلاب اسلامی سال 57 خودمان نمایان بود و هم در قیام ها و حوادث کشورهای عربی، بویژه تونس و مصر آشکار است. این تحقیر و هیچ انگاری مردم ممکن است به دو صورت انجام گیرد؛ الف ـ گاهی پشت کردن به ملت و عدم نیاز به آنان، چه نیاز به کسب مشروعیت و مقبولیت و چه نیاز حمایتی و اقتصادی، این ممکن است بخاطر وابستگی به قدرت های بزرگ خارجی باشد. مثل زمان محمد رضا شاه(ایران) که با تکیه بر دلارهای نفتی و حمایت های قدرت های بزرگ خارجی دچار چنان نخوت و غروری شد که تمامی راه ها و روزنه های سیاسی و مشارکتی و اظهار وجود مردم، روحانیت، دانشگاهیان و روشنفکران را بست و مردم را عوام و رعیت خود دانست و به هر شکلی به تحقیر و توهین مردم پرداخت. شاه و عمالش با مردم، حتی با قشر تحصیلکرده، طوری سخن گفته و عمل می کرد که گویا با یک مشت جماعت بی مسئولیت و بی فکر و... روبروست. در برابر ملت خود را پاسخگو که نمی دانست هیچ، بلکه گویی ملت چون رعیتی است که باید شکرگزار مخدوم و ارباب خویش باشد. اربابی که قصد دارد ملت و کشور را به دروازه تمدن بزرگ رسانده و جهان را مدیریت کند. تا جایی که خود را وارث کورش کبیر و شاه شاهان دانست و با غرور و نخوت تمام و لحنی توهین آمیز خطاب به مخالفان اعلام نمود؛ هر کس برنامه های ما را نمی پذیرد، گذرنامه خود را گرفته و ایران را ترک نماید.

شاه خیال می کرد با تحقیر و به حساب نیاوردن مردم و با زندانی و شکنجه کردن نخبگان جامعه دادن صفت فریب خوردگان اردوگاه های سرخ و سیاه و با دادن یکسری گزارش های غلط و دروغ از پیشرفت و به دروازه تمدن رسیدن کشور می تواند چند صباحی بیشتر حکومت کند. با همین توهمات بود که هیچ وقت نتوانست به موقع انقلاب مردم ستمدیده ایران را پیش بینی نماید. شاه همیشه انتظار داشت مردم مطیع باشند و حرف شنو و سپاس گذار، آنهم بخاطر یک مشت اراجیف و آمار و ارقام دروغ و یک حقوق بخور و نمیر و صدقه ای! در حالی مشکل فقط شکم و... نیست. مردم خواستار حرمت، عزت، احترام، کرامت و مشارکت واقعی نه تصنعی، بودند. پس یکی از دلایل تحقیر و نگاه از بالا به مردم، وابستگی به خارج و دلگرمی به قدرتهای بزرگ و سلطه گر است.

ب ـ گاهی ممکن است تحقیر ملت بخاطر تکیه به قدرت های بزرگ خارجی و حمایت های بی شائبه آنان نباشد. حتی شاید در برابر قدرت های استعماری و قلدر به تمامه قد علم کرده و مصلحت اندیشی و عرف بین الملل را هم رعایت نکرده و به آنها تاخته شود. در عین حال در داخل هم همین رویه در پیش گرفته شود و باز مردم و اقشار تحصیلکرده و نخبه تحقیر شوند و به حساب نیایند! چرا؟ با تکیه به چی؟ با پشتیبانی کدام قدرت؟ با حمایت چه چیزی؟ منتظر نظرات شما دوستان هستیم.