از قضا سرکنگبین صفرا فزود / روغن بادام خشکی می نمود

دوست عزیزی که بر مطلب «بسیج» ما پیام گذاشتی، اما دلت آرام نگرفت و همان را منتقل کردی به وبلاگ! بنده چه جوابی به شما بدهم، وقتی که ارتباط آنچنانی و به درد بخور بین مطلب خودم با نقد شما نمی بینم؟ واقعاً تعجب کردم! قضاوت را می گذاریم به عهده خوانندگان محترم؛ که ما چه نوشتیم، شما چی برداشت کردید و نقد کردید! مثل دفعات قبل بدون مطالعه دقیق، تنها بر اساس وهمیات و پیش فرض های ذهنی خود شروع کردید به نوشتن، حال چقدر ربط دارد به منقود، خوانندگان می دانند و بس! با این حال نوشته شما را به عنوان یک مطلب مستقل نگاه کرده و گذری به چند نکته اشاره می کنم.

1. امام خمینی (بنیانگذار ج ا ا) و رهبری نظام جمهوری اسلامی (چه فعل و چه رهبران آتی) همه در یک مسیر واحدند و در طول هم، نه در عرض و ناقض هم. در اعمال حاکمیت و اختیارات حکومتی فرقی بین بنیان گذار یک نظام با رهبران بعدی نیست و نباید هم باشد والا نظام به خطر افتاده و از هم خواهد پاشید.

2. با چه هدفی بعضی اصرار بر شکاف بین سیاست ها و اهداف حضرت امام و مقام معظم رهبری دارند نمی دانم. این سیاست شیطنت آمیز، بعضاً در افراد هر دو جناح دیده می شود. چرا و به چه دلیل بماند. ملاک و معیار نظر خود رهبری است که بارها فرمودند: راه او راه ما، هدف او هدف ما و...

3. هیچ وقت امام و رهبری سپاه و بسیج و دیگر نهادها را بر اساس امیال و اهداف شخصی و هوا و هوس خویش اداره و رهنمون نکردند، این جناح ها و احزاب و طیف های سیاسی بودند که سعی می کردند و می کنند که نهادهای مردمی و عام را به نام خود ثبت نمایند و اشکال کار هم همینجاست.

4. یکی از وظایف اصلی بسیج و بسیجی حفاظت و حراست از انقلاب ودستاوردهای آن است، آنهم تحت اشراف ولی فقیه زمان، نه زیر نظر دولت های حاکم! دولت ها زودگذرند و رفتنی، گاه این جناح و گاه آن جناح. پس ماندنی و همیشگی آن است که تکیه بر دولت ها نکند.

5. مطلب آخر اینکه؛ خود قضاوت کنید، مگر فرموده امام و رهبری و سران نظام و همه عقلای قوم، این نیست که بسیج متعلق به همه است، بسیج نهاد مردمی است، مملکت ما همه باید بسیجی باشند و... در این صورت آیا همه هم باید یک خط فکری سیاسی و یک جناحی باشند؟ (که عملاً غیر ممکن است.) آیا همه بسیجیان و رزمندگان دوران دفاع مقدس باید در یک جناح و حزب باشند و حامی دولت؟ در غیر این صورت مطرود و مغبوض؟ (قطعاً منظور این نیست و نمی تواند باشد.) لب کلام ما هم همین جاست که نباید سیاستی بخرج دهیم و تصمیمی بگیریم که یک عده کثیری از بسجیان دهه اول و دهه میانی و دهه فعلی عملاً خارج از گود باشند، بهتر است طوری پیش رفت که همه خود را بسیجی بدانند و به آن افتخار کنند.

والسلام و (و اگر روند وبلاگ اینگونه باشد) نوشتن در وبلاگ تمام!