مردم ایران فراموش نکرده و نمی کنند که کشورهای مستکبر و استعمارگر از دیرباز:
- کودتاهای مختلفی برتاریخ کشورشان تحمیل کردند.
- کشورشان را به وابستگی کشاندند.
- تکه های بزرگی از کشورشان را بلعیدند.
- جنگی هشت ساله بر آن ها تحمیل کردن و جهان را در این نبرد نابرابر درمقابل کشورشان به صف کشیدند.
- با تمام قوا درمقابل شان ایستادند.
- تا می توانستند آن ها را با منگنه ی انواع تحریم ها فشردند.
- حساب ها و دارایی های شان را بلوکه کردند.
- امروز هم تا بتوانند و زورشان برسد دست از آزار مردم برنمی دارند.
این که اِعمال چه سیاست هایی در ایجاد مشکلات مزمن بین المللی برای مردم ایران دخیل بوده است، در جای خود قابل بحث است، اما باز همین مردم فراموش نکرده و نمی کنند که:
- «دیکتاتوری» را برچیدند تا «دموکراسی» را حاکم کنند.
- به «بی قانونی» پشت پا زدند تا «قانون» را حاکم و فصل الخطاب قرار دهند.
- بساط «ظلم» را درهم پیچیدند تا «عدالت» برقرار شود.
- از زیر یوغ «رعیت» بودن بیرون آمدند تا «شهروند» شوند و ازحقوق شهروندی برخوردار گردند.
- «اختناق» را نفی کردند تا «آزادی» به دست آورند و بتوانند بدون این که «خس وخاشاک» و «بزغاله» و «آشغال» نامیده شوند، از حقوق خود سخن بگویند.
- بر دخالت های قدرت های بزرگ دنیا شوریدند تا هیچ دخالتی از سوی هیچ کشوری درهیچ جای دنیا برهیچ کشوری وجود نداشته باشد.
- قید «ذلّت» را پاره کردند تا در دنیا «عزتمند» باشند و هیچ کشوری نتواند برای ورودشان به خاک خود شرط بگذارد و در فرودگاه خود از آن ها انگشت نگاری کند و تا لیفه ی شلواشان را وارسی نماید.
- علیه «فساد» انقلاب کردند تا ساختار سالمی بناکنند بر اساس دینی که با فقر و فلاکت و دروغ و ریا و سیاست بازی و جنگ قدرت و زورگویی و تهمت و ارتشاء و اختلاس و هرگونه فساد فردی و اجتماعی و سیستمی و غیر سیستمی مخالف است.
- علیه «تهاجم فرهنگی» غرب برخاستند تا هویت اصیل ملی و دینی خود را با تمام مصادیقش حفظ کنند.
- «زورگویی» را برانداختند تا بتوانند با خود و باجهان به زبان مهر و عطوفت – نه ترس و موشک – سخن بگویند.
- به «تک صدایی» نَه گفتند تا بتوانند تریبونی برای گفتن حرف های خود و شنیده شدن داشته باشند و شاهد سردادن سرود هم آوایی ملی باشند.
- حکومت «یزیدی» را راندند تاحکومت «علوی» بنا کنند؛ همان حکومتی که ضعیفان در برابر مسؤولان خود بدون لکنت و زندانی شدن و داغ و درفش سخن می گویند.
- بیگانگان را از سرِ سفره ی نعمت های فراوان کشورشان راندند تا ته دیگ سوخته نصیب شان نشود.
آری مردم این ها و بسیار چیزهای دیگر را هیچگاه از یاد نمی برند و خوب است مسؤولان نیز جایگاه و وظایف شان در مقابل مردم را فراموش نکنند و این را آویزه ی گوش خود کنند که: چرا «شاه رفت» و امام برای چه آمد!
.: Weblog Themes By Pichak :.
