ایران امروز خود را امّ القرای جهان اسلام وازکشورهای قدرتمند و تأثیر گذار درمنطقه می داند و از این که می تواند درسوریه، لبنان، عراق، افغانستان، یمن ومناطق دیگرحضور نظامی و مستشاری داشته باشد و در روند تصمیم گیری های منطقه ای اثرگذار باشد، خشنود است؛ اما به نظر می رسد دست ایران- مانند بقیه ی کشوها اسلامی- در روابط بین الملل کاملاً خالی است. 

   بدنیست ایران برای سنجش عیارقدرت بین المللی خود به دو اقدام دست بزند:

الف) قدرت نظامی خود را در این سنجش و ارزیابی لحاظ نکند.

ب) نفوذ خود را درموارد زیر به ارزیابی مجدد بنشیند:

   1- اقدام بین المللی درمورد فاجعه ی میانمار

   2- ایجاد وفاق بین کشورهای 1+5 علیه کارشکنی های آمریکا

   3- توان انجام اقدامات متقابل دربرابر عهدشکنی های برجامی آمریکا

   4- ایجاد همگرایی درکشورهای اسلامی

   ایران باید متوجه شده باشد که نه تنها نفوذی درمجامع بین المللی برای صدور بیانیه وقطعنامه علیه جنایت بوداییان میانمار ندارد، بلکه حتی دستش درایجاد همگرایی بین کشورهای اسلامی نیز خالی است. ایران با رفتارهایی؛ مانند تخطئه و زیرسؤال بردن فلسفه ی وجودی مجامع بین المللی، عدم اجرای بعضی بیانیه های جهانی، ناتوانی درایجاد ارتباط متناسب باکشورهای همسایه وموارد دیگر نتوانسته است به اندازه ی ادعایش اثرگذار باشد.