«... بدا به حال من که هنوز مانده‏ام و جام زهرآلود قبول قطعنامه را سر کشیده‏ام، و در برابر عظمت و فداکارى این ملت بزرگ احساس شرمسارى مى‏کنم.و بدا به حال آنانى که در این قافله نبودند! بدا به حال آنهایى که از کنار این معرکه بزرگِ جنگ و شهادت و امتحان عظیم الهى تا به حال ساکت و بى‏تفاوت و یا انتقاد کننده و پرخاشگر گذشتند!. آرى،آنهایى که در این چند سالِ مبارزه و جنگ به هر دلیلى از اداى این تکلیف بزرگ طفره رفتند و خودشان و جان و مال و فرزندانشان و دیگران را از آتش حادثه دور کرده‏اند مطمئن باشند که از معامله با خدا طفره رفته‏اند، و خسارت و زیان و ضرر بزرگى کرده‏اند که حسرت آن را در روز واپسین و در محاسبه حق خواهند کشید... من مجدداً به همه مردم و مسئولین عرض مى‏کنم که حساب اینگونه افراد را از حساب مجاهدان در راه خدا جدا سازند؛ و نگذارند این مدعیان بى‏هنر امروز و قاعدین کوته نظر دیروز به صحنه‏ها برگردند... من در میان شما باشم و یا نباشم به همه شما وصیت و سفارش مى‏کنم که نگذارید انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد...»  گوشه ای از پیام امام خمینی در باره قبول قطعنامه

امروز، 27 تیر ماه، مصادف است با اعلام پذیرش قطعنامه 598 شورای امنیت از سوی ایران. قطعنامه 598 درباره لزوم پایان جنگ ایران و عراق در 29 تیر ماه1366ش به تصویب شورای امنیت سازمان ملل متحد رسید و عراق در همان زمان آن را پذیرفت اما ایران بعد از یکسال - 27 تیرماه 1367ش- با توجه به موقعیت پیش آمده آن را پذیرفت و یک ماه بعد، در تاریخ 29 مرداد ماه آتش بس میان طرفین برقرار شد. با اینکه 22 سال از آن حادثه تلخ می گذرد، اما هنوز ناگفتنی ها و اسرار ناگشوده زیادی باقی است. ما نیز قصد واکاوی و پیگیری این مسائل و مباحث را نداریم، چراکه نه جرأت و نه توانش را داریم. با اینحال با یک بررسی و نگاه دقیق به زندگی و سیره نظری و عملی امام خمینی و دقت در مدیریت بحران او به دست می آید که این جام زهری که امام با قبول قطعنامه نوشیدند شاید برای یاران و پیروان و ملت همیشه در صحنه ایران اسلامی تلخ و ناگوارا بوده باشد لکن برای خود امام بسی شیرین و گوارا بود. چرا؟

چون حفظ نظام وانقلاب و کشور و ملت برای امام از همه چیز بالاتر و اولاتر و لذت بخش تر بود. او در راه حفظ و دفاع از اسلام و انقلاب حاضر بود از جان و مال و حثیت و آبروی خود بگذرد. پای مصالح و منافع کشور و ملت که پیش می آمد از هیچ چیز دریغ نمی کرد و در نهایت هم در همین راستا جام زهر قبول قطعنامه را نوشید و خود را همچون اجداد طاهرینش فدای حفظ اسلام و قرآن و کشور و مردم نموده و نقشه شوم دشمنان را نقش بر آب کرد. باشد که راه و عمل او سرمشقی باشد برای همه حاکمان و مردم ما. انشاء الله