موضوع: «بزرگی» و «کوچکی»

بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

نکته های تربیتی:

1- علاوه بر اثرات مثبت وضعی گفتن و نوشتن "بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ" در آغاز هرگفتار، کردار و نوشتار و نیز استفاده از برکات این نام بلند، به نظر می رسد خداوند خواسته با به رخ کشیدن مداوم نام خود در تکرار جمله ی "بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ" بندگانش بزرگی او و ضعف و ناتوانی خود در برابر خدا را از یاد نبرند.

2- شاید بتوان از این آیه و این جمله چنین برداشت نمود که مسأله ی "بزرگی" و "کوچکی" دارای اهمیت خاصی است. شایسته است این موضوع در جامعه شایع شود و فرهنگ آن - همچون گذشته - رایج گردد.

3- موضوع "بزرگی" و "کوچکی" در جاهای مختلف ملاک ها و مصادیق متفاوتی دارد، اما اکثراً این دو جایگاه در مورد "سنّ و سال" و "جایگاه های اداری و مدیریتی" مصداق پیدا می کند.

4- رعایت موضوع "بزرگی" و "کوچکی" در جامعه و خانواده در زمینه ی مباحثی مانند مدیریت، انتقال تجارب، رعایت سلسله مراتب و... اثرات مثبت فراوانی دارد و چنان واضح است که نیاز به برشمردن آن ها نیست.

5- بزرگِ هر مجموعه؛ مانند والدین در خانواده، مدیر در یک مجموعه، مربیان در مدرسه و... نباید بزرگی خود را فراموش کنند و آن را قربانی روابط به ظاهر صمیمی نمایند.

6- صمیمیت و قاطعیت قابل جمعند و با هم مغایرتی ندارند؛ البته به شرطی که مدیران، والدین و مربیان جوانب و شرایط مدیریت را حفظ نمایند.

7- والدین و مربیان باید به فرزندان و متربیان خود بیاموزند که در هرحال سنّت های دینی و ملی خود در پاسداشت قدر و منزلت بزرگان خود را حفظ و به آن پایبند باشند.

8- والدین و مربیان و مدیران ضمن حفظ ابهت و جایگاه شان به عنوان بزرگِ مجموعه، نباید دچار غرور و خود خواهی شوند؛ زیرا داشتن جلوه هایی از رحمانیت و رحیمیت در رفتار، از شرایط و شگردهای یک مدیر و مربی موفق است؛ چنان که خداوند نیز علیرغم اصرار بر توجه بندگان به بزرگی اش، خود را بزرگی با ویژگی های "رحمان" و "رحیم" می خواند و از قهاریت و جباریت خود در این مقوله سخن نمی گوید.