نزدیک چهار دهه است که مسؤولین ما زحمت کشیده اند و انقلاب کرده اند؛ آن را هم دو دستی تحویل ملت داده اند. مسؤولان ما از زمان پیروزی انقلاب تا به حال برای آگاهی مردم مرتباًدرسخنرانی ها ومصاحبه ها ونوشته هاشان فریاد می زنند که کشور درحال بحران و در «موقعیت حساس کنونی» است، اما گویا گوش مردم بدهکار نیست.

    درحقیقت مردم نباید فکر کنند وظیفه شان درقبال کشور، فقط شرکت کردن در راهپیمایی و نمازجمعه و انتخابات وجنگ وتحمّل سختی های مبارزه با استکبار جهانی وتحریم های اقتصادی و اینجور چیزها است. کشوری با این همه وسعت و امکانات منحصر به فرد، کار وسازندگی می خواهد. تا ما یادمان است، هفته ای نیامده و نرفته که مسؤولان وصدا وسیمای ملی مامشکلات کشور را به مردم تذکر نداده باشند، اما هر روز شاهد بدتر شدن اوضاع کشوریم. حالا خدا پدر ومادر مسؤولین ما را بیامرزد که همین تذکر را هم می دهند وسخنرانی می کنند. کشورهای دیگر دنیا همین کار را هم نمی کنند. به جرأت می توان گفت مسؤولان کشور ایران بهترین مسؤولان دنیا هستند؛ چون قشنگ تر از همه ی مسؤولان دنیا سخنرانی می کنند؛ آن هم از بَر واز مشکلات موجود کشور صحبت می کنند.

    خلاصه این که مملکت صرفاً با تذکر وسخنرانی درست نمی شود. مسؤولان که به وظایف شان آگاهند. این مردمند که باید به تذکر مسؤولان دلسوز گوش بدهند و یک کاری برای مملکت بکنند. اینجوری که نمی شود! وقتی شما رأی می دهید که بهترین مسؤولان بیایند وبهترین وبیشترین تذکر ها را بدهند، خوب، حداقل به این تذکر ها عمل کنید.

(9/4/96)