وقتی ماکلامی علیه کاندیدا یا دولتمرد ومسؤولی می گوییم یانوشته ای می نگاریم، از این چند دسته خارج نیستیم:
یا منتقدیم و براساس اصول نقدسالم حرکت می کنیم.
یا با او به دشمنی برخاسته ایم.
یا براساس اصل"مباهته" (یک اصل بی منبع و ریشه) اراده کرده ایم به هرشکل ممکن حقّ احتمالی خود را بر باطل حتمی او غالب کنیم.
درهمه ی این صورت ها باید – حداقل - یک چیز را از نظر دور نداریم و آن مصالح کشور است.
مثلاً بنده می توانم علیه کاندیدا یا دولتمردی بگویم او:
- ضعیف النّفس است.
- مدیریت نمی داند.
- برنامه ندارد.
- درکارش تخلف کرده است.
- سرکلاف را گم کرده.
- از شایسته ها استفاده نمی کند.
- وموارد فراوان دیگر.
اما حماقت و ناآگاهی محض است اگر بگویم او:
- خیانتکار به ملت ومملکت است.
- جاسوس است.
- وطن فروش است.
- با اسرائیل وآمریکا سروسِرّ دارد.
- دستش بامنافقین دریک کاسه است.
- ازخارج چمدان پول دریافت می کند.
- برانداز است و بامؤسسات طراح برانداز خارجی ارتباط دارد.
- نوکر بیگانه است.
- مورد تأیید دشمنان است.
- و...
بی شک آن که ماچنین به او می تازیم ازکانال ها وفیلترهایی رد شده تا به این جا رسیده واکنون نیز توسط ارگان هایی نظارت می شود؛ بنابراین باگفتن چنین سخنان خام وسخیفی، تمام ارکان نظام ازجمله رهبری، شورای نگهبان، مجلس و ارگان های نظارتی دیگر و نیز تمام ساختارهای تربیتی، امنیتی ونظارتی کشور را زیر سؤال و ابهام می بریم.
جالب این که چنین سخنانی معمولاً ازسوی قشرها و تریبون هایی شنیده می شود که خود را انقلابی و دوستدار ولایت ونظام می دانند وجالب تر این که هیچکدام از ارگان ها ونهادهای زیرسؤال رفته، نسبت به چنین مطالبی واکنش نشان نمی دهند؛ که هیچ، ظاهراً راضی وخوشحال هم هستند.
(اردیبهشت96)
.: Weblog Themes By Pichak :.
