همه می دانیم که فساد از هرنوع آن و درهر سطحی ناپسنداست و درسطح مسؤولان یک نظام منتسب به دین و اخلاق ناپسندتر. این نوشته بناندارد دراین مقال کوتاه به ابعاد مقوله ی فساد بپردازد، اما مطلبی که ماکمتر به آن توجه می کنیم و این بی توجهی باعث می شود دین و انصاف خود را درکوره ی قضاوت های ناصواب بسوزانیم این است که:

1- آیا فساد فقط درقوه ی مجریه وجود یا امکان بروز دارد؟ آیا قوای دیگر مانند مقنّنه، قضائیه، نظامی و امنیتی ونهادهای مستقل از این قوا درمقابل انواع فساد مصونند؟

2- فرضاً اگر قبول کنیم که فقط قوه ی مجریه به فساد آلوده می شود، باید به پرسش های مهم زیر نیز پاسخ بگوییم:

الف) ارگان های نظارتی اعم ازنهادهماهنگ کننده، دیوان محاسبات(زیرنظر مجلس) وسازمان بازرسی کل کشور(زیرنظر قوه ی قضائیه) چه جایگاه و نقشی در بروز فساد دارند؟

ب) پرسش بسیار مهم این که چرا بایدفسادها درمیان سکوت و بی تفاوتی نهادهای نظارتی یادشده دربالا و رسانه های رسمی، توسط شبکه های اجتماعی فاش وبعد به آن رسیدگی شود؟

پ) کاندیداهایی که خودشان درنهادهای نظارتی مشغول بوده اند و یا کسانی که باتلاش فراوان توانسته اند به صورت کاملاً غیرقانونی مجموعه ی تحت مدیریت خود را از تحقیق وتفحص یا پرداخت مالیات معاف کنند، چه حرفی برای درمان درد فساد می توانند داشته باشند؟

پس به هوش باشیم و آگاهانه رأی بدهیم.

(اردیبهشت96)