این روزها سخن از «آشتی ملی» است. بی شک دوستانی که این طرح را پیشنهاد کرده اند نیّت شان خیر بوده؛ اما باید از این عزیزان پرسید منظورشان از آشتی ملی چیست و چه تعریفی از آن دارند؟اگر تلاش آن ها ایجاد همگرایی و وحدت در مردم برای رسیدن به اهداف ملی است؛ که البته تحصیل حاصل است؛ زیرا مردم علیرغم داشتن تفاوت های قومی، نژادی و زبانی و نیز اختلافات سیاسی، در همه جا با هم و با مسؤولان شان همراه بوده اند؛ از دوران سخت و توانفرسای انقلاب و جنگ تا انواع انتخابات ها، راهپیمایی ها، تحریم ها، کمبودها و نارسایی هایی که از ابتدای پیروزی انقلاب تاکنون انیس شب ها و روزهای شان بوده است. بنابر این اگر منظور از "آشتی ملی"، آشتی مردم با هم است، همانطور که رهبری انقلاب فرمودند، مردم با هم قهر نیستند که بخواهند آشتی کنند.
شاید تحمل این سخن برای بعضی مسؤولان و عده ای از مردم گران باشد، اما حقیقت این است که مشکل اصلی کشور از سیستم و مسؤولانی است که در آن به کار مشغولند؛ سیستمی که:
- فقط یک جناح در آن از امنیت و انواع امکانات برخوردار است و بقیه ی جناح ها یا باید همسو باشند یا ساکت بمانند و یا فاتحه ی آبرو و حیثیت خود را بخوانند.
- هنوز نتوانسته بین مسؤولینش وحدت و همگرایی ایجاد کند.
- انقلابی ترین انقلابیون و مسؤولان ارشد و بلندپایه ی خود را فقط به لحاظ منتقد بودن باانواع برچسب های ناروا از قطار انقلاب و قدرت به بیرون پرت می کند.
- از بیرون راندن مغزهای علمی، دینی، سیاسی، فرهنگی و هنری اش به بیرون از کشور ابایی ندارد.
- مجالس سخنرانی مسؤرولان کشوری خود را تعطیل یا به آشوب می کشاند.
- مسؤولانش مدام در مناظره ها و سخنرانی ها با هم دعوا دارند و عده ای از مردم ناآگاه و بی خبر از مسائل سیاسی و پشت پرده هایش را به دنبال خود می کشانند.
- تاب تحمل تجمع ها و - حتی - کنسرت قانونی هنرمندان خود را ندارد.
- پس از سی و اندی سال هنوز نتوانسته پاسخگوی اولین نیاز مردمش - که رفاه و آسایش است -باشد.
- هر روز فساد جدیدی از مسؤلانش در رسانه ها منتشر می شود.
- رکورددار انواع فسادها و آسیب های اجتماعی در دنیا است.
- هنوز پس از چهاردهه نتوانسته با دنیا آشتی کند. حتی همسایگانش از او می ترسند.
بنابراین به نظر می رسد به جای «آشتی ملی» باید طرح «آشتی مسؤولان باهم، بامردم و بادنیا» در دستور کار بزرگان کشور قرار گیرد و تجدید نظر جدّی در این سیستم ناکارآمد داشته باشند. در این صورت مطمئن باشند که مردم - همچون گذشته - به دنبال شان حرکت خواهند کرد. البته تحمّل و همراهی مردم هم حدّی دارد. آن ها با هیچ کس عقد اخوت نبسته اند. مسؤولان باید از روزی بترسند که مردم به این نتیجه برسند برای حل معضلات شان – به قول امام (ره) – باید یوم الله دیگری بیافرینند.
(28/11/95)
.: Weblog Themes By Pichak :.
