امام خمینی در کتاب کشف اسرار، بعثت رسول اکرم(ص) را اینگونه توصیف می کند:« خداى جهان در آن زمان که بشر در هر جا زندگى مى‏کرد، بزرگى و سرافرازى خود را به آن مى‏دانست که یا آتشکده‏اش از همه آتشکده‏ها بزرگ‏تر و افروخته‏تر باشد و یا بت‏خانه‏اش سرافرازتر و بت‏هایش بزرگ‏تر و از فلزّات پرقیمت‏تر باشد ـ آن‏هایى که خدایشان طلا بود و عرض و طولش بیش‏تر بود، البته اهمیت و سربلندیشان بیش‏تر بود، حتى خدایان را در جنگ‏ها با ارابه‏هاى بزرگ حمل مى‏کردند؛ چنانچه اهل مکه «هُبَل» را، که بت بزرگ بود، براى جنگ با مسلمین آوردند ـ در چنین روزى، پیمبر اسلام را از جانب خود به رسالت مبعوث کرد.

اول پیشنهادى که به بشر آن روز کرد، این بود که این خدایان را که ساختید، باید درهم شکنید و با توحید خداى جهان به رستگارى رسید: «قولوا لا إله إلاَّ اللّه‏ُ تُفلحوا.»

پس از آن کم‏کم قانون‏هاى آسمانى که همه پایه‏اش بر اساس عقل استوار بود، براى بشر آورد و آراء و پندارهاى جاهلانه و سرخودى‏هاى آن‏ها را برانداخت و تشکیل یک حکومت عادلانه، که پایه‏اش بر قوانین آسمانى استوار بود، داد و پس از بیست و چند سال کوشش‏هاى طاقت‏فرسا، با گفتارهاى منطقى الهى و سیره و کردار عادلانه و اخلاق بزرگ، جالب قلوب و نیروهاى شگرف آسمانى و زمینى و جان‏بازى فداکاران در راه آیین مقدّس خدایى، موفق به یک تشکیلات با اساسى شد که پایه‏اش با عدالت و توحید برقرار بود.»

اگر اینگونه به سیره سیاسی پیامبر نگاه کنیم، می بینیم که هیچ وقت سیاست به خودی خود در نظر پیامبر اصالت نداشته بلکه همیشه سیاست تابع اخلاق و معنویت بوده است. لذا اگر اسلام موفق شد که در چنان جامعه جاهل و فاسد و بدوی حجاز به آن سرعت اصلاحاتی وسیع و عمیق و بادوام انجام دهد و ملتی منحط و از هر حیث فقیر را در مدت کوتاه به آن درجه از ترقی و تعالی برساند و تمدنی عظیم را پی ریزی نماید، مهمترین سبب و علتش همان اخلاقیات و معنویات بود. در جوامعی که به سیاست اصالت داده شود و اقتصاد، فرهنگ، اجتماع و اخلاق و معنویات مؤثر از آن باشند، قطعآ هر نوع بداخلاقی در جامعه رواج پیدا کرده و رو به فساد و تباهی خواهد رفت.

برترین و مهمترین هدف برنامه های رسول گرامی اسلام، همانطور که در نخستین اعلان عمومی و شعار رسمی اش بیان شد، همانا «قولوا لا إله إلاَّ اللّه‏ُ تُفلحوا.» یعنی فلاح و رستگاری انسانها و در نتیجه رسیدن به تقوای الهی است و این وقتی است که سیاست تابع اخلاق و معنویت شود. در این صورت سیاست عین دیانت و دیانت عین سیاست خواهد شد.