بسمه تعالی

به مناسبت میلاد حیدر کرّار

علی(ع) در سال 30 عام الفیل در داخل کعبه به دنیا آمد. اتفاق نادری که از امتیازات و افتخارات ایشان محسوب شد. بدین مناسبت بی مناسبت ندیدم که در معرفی مقام شامخ آن حضرت مطالبی را از زبان کسانی که از نظر عقیدتی یا سیاسی هم جهت با آن حضرت نبودند ، قلمی کنم. باشد که به مثابه پرِ کاهی به آستان رفیع علی(ع) باشد.

ابن صبّاغ مالکی در باره شرافت مکان ولادت علی(ع) میگوید: فرزند پاک از نسل پاک در جایی پاک. شریفترین مکانِ مسجد ، کعبه است. هیچ کس جز علی(ع) در کعبه دیده به جهان نگشود. مولودی که در بهترین روزها(جمعه) ، در ماه صلح و صفا(رجب) و در خانه خدا(کعبه) متولد شد.(فصول المهمه ، ص43 – 45)

مالک بن انس(رئیس یکی از مذاهب چهارگانه اهل سنت): دشمن علی(ع) زنا زاده است.(فرائد السمطین ، ج1 ، ص365)

ابن حجر عسقلانی: دشمن علی(ع) منافق است.(الصواعق المحرقه ، ص357)

احمد بن حنبل(رئیس یکی از مذاهب چهارگانه اهل سنت): پیامبر(ص) خطاب به علی(ع) فرمود: یا علی! لایُحبُّک إلّا مؤمن و لا یُبغِضُک إلّا منافق = یا علی! تو را فقط مؤمنان دوست دارند و تو را فقط منافقان دشمن میدارند. و سپس ابن حنبل اشاره به حدیث علیّ قسیم بهشت و جهنم است ، میکند و میگوید: مؤمن جایگاهش بهشت و منافق جایگاهش دوزخ است.(طبقات الحنابله ، ج1 ، ص320)

ابن جوزی از فقها و ادیبان برجسته اهل سنت: اگر حروف مقطعه قرآن را با هم تلفیق کنیم این عبارت رسا از آن در می آید: صراطُ علیٍّ حقٌّ نُمسِکُهُ = راه علی(ع) حق است ، آن را طریقت خویش میسازیم.(علی از زبان دیگران ، ص 85)

شافعی(رئیس یکی از مذاهب چهارگانه اهل سنت) در قالب شعری بسیار زیبا علی(ع) را چنین توصیف میکند:

علیٌّ حُبُّه جُنَّه                    إمام الناس و الجِنّه

وصیُّ المصطفی حقاً           قسیم النار و الجَنَّه

دوستی علی سپر آتش دوزخ است.          او امام انس و جن است.

او وصی بر حق پیامبر است.                      و تقسیم کننده بهشت و جهنم میباشد.                                                                                                    (امام علی(ع) خورشید بی غروب ، ص287)

وی همچنین در شعر دیگری  چنین  میگوید:

لو أنّ المرتضی أبدی محلّه         لَصار الناسُ طُرّاً سُجَّداً له

و مات الشافعی و لیس یدری         علیٌّ ربُّه أم ربُّه الله!

اگر مقام علی(ع) کشف میگردید           همه مردم در مقابلش به سجده می افتادند.

و شافعی در حالی به استقبال مرگ میرود که نمیداند         علی(ع) پروردگار اوست یا الله خدای او میباشد. (همان)

گنجی شافعی: پیامبر(ص) فرمود: یا علی(ع) اگر درختان قلم شوند و دریاها مرکّب گردند و جن محاسبه کنندگان باشند و انسانها نویسندگان باشند ، نمیتوانند فضایل تو را إحصا کرده و برشمارند.(کفایه الطالب ، باب62 ، ص251) ابن ابی الحدید معتزلی نیز این حدیث را در شرح نهج البلاغه خود آورده است.(امام علی(ع) خورشید بی فروغ ، ص293- 294)

إبن أبی الحدید معتزلی قصیده بلند بالایی دارد تحت عنوان عینیه که فقط به چند بیت آن تبرک میجوئیم:

والله لو لا حیدرَ ما کانتِ      الدنیا و لا جمع البریه مَجمعُ = به خدا سوگند! اگر علی(ع) نبود ، نه دنیایی وجود داشت و نه مردم نیک مرام جمع میشدند.

مِن أجلِه خُلِق الزمانُ و ضُوِّئت    شُهُبٌ کَنَسنَ و جَنَّ لیلُ أدرَع = به خاطر او زمان خلق شده است و ستارگان غروب میکنند و تاریکی شب پایان میپذیرد.

عِلم الغیوب إلیه غیر مدافع     و الصبح أبیض مُسفرٍ لا یُدفَع = کلید علم غیب در دستان اوست و کسی(غیر از او) مدعی آن نیست!(اشاره به سَلونی قبل أن تفقدونی در یکی از خطبه های نهج البلاغه) مانند طلوع صبح که شب نمیتواند آن را دفع کند.

و إلیه فی یوم المعاد حسابنا       و هو المَلاذُ لنا غداً و المفزعُ = حساب همه ما در روز قیامت با او است. او پناه و تکیه گاه ما در روز بازپسین است.

أهواک حتی فی حُشاشه مُهجَتی     نارٌ تشُبُّ علی هواک و تلذَعُ = تو را چنان دوست دارم که در ذره ذره قلبم ، آتشی است که بر محبت و شوق تو شعله میکشد.

و رأیتُ دین الإعتزال و إننی    أهوی لأجلک کلَّ مَن یتشیَّعُ = من سنی معتزلی هستم ولی ، به خاطر تو هر مدعی تشیع را دوست دارم.

مولوی در دیوان شمس در شأن علی(ع) سروده ای دارد که از جهاتی بسیار جالب توجه است:

تا صورت پیوند جهان بود ، علی بود.                تا نقش زمین بود و زمان بود ، علی بود.

شاهی که ولی بود و وصی بود ، علی بود.      سلطان سخا و کرم و جود ، علی بود.

مسجود ملائک که شد آدم ، ز علی بود.         آدم چو یکی قبله و مقصود ، علی بود.

هم آدم و هم شیث و هم ایوب ، علی بود.     هم یوسف و هم یونس و هم هود ، علی بود.

هم موسی و هم عیسی و هم خضر و هم الیاس     هم صالح پیغمبر و داوود ، علی بود.

آن شیر دلاور که ز بهر طمع نفس                 در خوان جهان پنجه نیالود ، علی بود.

آن کاشف قرآن که خدا در همه قرآن             کردش صفتِ عصمت و بستود ، علی بود.

چندان که در آفاق نظر کردم و دیدم              از روی یقین در همه موجود ، علی بود.

این کفر نباشد ، سخن کفر نه این است.       تا هست علی باشد و تا بود ، علی بود.

بی جهت نیست که کسانی همچون جرجی زیدان مسیحی این گونه شیفته علی(ع) باشند و بگویند: اگر بگویم مسیح از علی(ع) بالاتر است ، عقلم اجازه نمیدهد و اگر بگویم علی(ع) از مسیح بالاتر است ، دینم اجازه نمیدهد.(علی(ع) فراسوی ادیان ، ص16)

حسن ختام نوشته را شعر زیبا و مؤیَّد شهریار در حق علی(ع) قرار میدهم:

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را؟               که به ماسوا فکندی همه سایه هما را؟

دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین              به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من            چو اسیر توست اکنون ، به اسیر کن مدارا

به جز از علی که آرد پسری ابو العجائب                  که عَلَم کند به عالَم شهدای کربلا را؟

نه خدا توانمش خواند ، نه بشر توانمش گفت        متحیِّرم چه نامم شه مُلک لافَتی را؟

عبارتی نیز از دکتر شریعتی در توصیف شیعه حقیقی علی(ع): کافر کیست؟ مسلمان کیست؟ شیعه کیست؟ سنی کیست؟ خدایا به من بگو تو خود چگونه میبینی؟ آیا عشق ورزیدن به اسمها ، تشیُّع است؟ یا شناختن مسمّاها؟ و بالاتر از این ، یا پیروی از رسمها؟(نیایش ، ص103)

راستی ما به عنوان شیعیان علی(ع) در شناختن و شناساندن مقام شامخ علی(ع) و فرزندانش کوتاهی نکرده ایم؟ البته اگر نگوئیم برخی از ما با لجاجت عجیبی سعی در انکار فضایلی داریم که مخالفان مشی سیاسی آن حضرت هم بر آن مهر تأیید میزنند. چرا چنین است؟ دلجوئی از مخالفان؟ پیراستن خرافه ها؟ اصلاح در دین و آئین نبوی و علوی؟!!!