علی علیه­السلام، پس از تدفین همسرش فاطمه زهرا علیهاالسلام، سوگواره­ای دارد که هر دل صافی­ضمیر را به­درد می­آورد. او در خطبه 202 نهج­البلاغه سوگمندانه خطاب به پیامبر صلی­الله علیه و آله، چنین می­گوید:

سلام بر تو ای رسول خدا! از من و از دخترت، که (هم اینک) در کنارت آرمیده. یا رسول الله، مرگ دخترت صبر از کفم ربوده و توان خویشتن­داری را از من گرفته. برای من که سختی جدایی تو را دیده و سنگینی مصیبت تو را کشیده­ام، جای (بسی) تعزیت است. من بودم که با دستان خود تو را در قبر نهادم... پس هم اینک امانتی که به من سپرده بودی به سویت بازگشت. زین پس اندوه من جاودانه (و بی­پایان) و شب­هایم(کارم) شب بیداری است! به زودی دخترت تو را آگاه خواهد ساخت که امت تو چگونه در ستم­کاری بر او اجتماع کردند. پس در سؤال از او سماجت به­خرج ده و حال ما را (نیز) از او خبر گیر.