بوته چای جزو معدود گیاهانی است که به­دلیل وجود سموم فراوان در بافت آن، در طبیعت هیچ آفت جدی به جز انسان ندارد! مزارع این گیاه نیاز به سمپاشی ندارند و هیچ چرنده، پرنده، حشره و ... به آن نزدیک نمی­شود. اگر در بین علوفه چهارپایان (هر نوع که باشند) حتی کمی برگ چای باشد، حیوان به محض جویدن آنها را از دهانش بیرون می­ریزد! در بسیاری از مناطق کشاورزی، برای آن­که احشام و سایر حیوانات به مزارع و کشتزارهای مختلف نزدیک نشده و زراعت را خراب نکنند، اطراف آنها را بوته چای می­کارند. حیوانات با مشاهده بوته چای به مزرعه نزدیک نمی­شوند! اولین واردکننده تخم این گیاه به ایران در اوایل دوره قاجار انگلیسی­ها بودند که با همکاری عناصر خودفروخته­ای در دربار قاجار، کشت این گیاه و نوشیدن دم­کرده آن را در ایران رواج دادند. عکس­العمل علما و حکمای سلیم­النفس آن دوران در برابر این حرکت پلید استعماری شدید بود. در یکی از نامه­هایی که به دربار قاجار نوشته شده است آمده: «چرا می­خواهید گیاهی را در ایران رواج دهید که حتی الاغ­ها از نزدیک شدن به مزارع آن خودداری می­کنند! چای مولد سودا در بدن و سودا مقدمه سرطان است!». واقعیت آن است که حکمای ایران زمین از چند هزار سال قبل با این گیاه آشنایی داشته و به خوبی می­دانستند که این گیاه ارزش غذایی نداشته، بلکه مصرف غیردارویی آن مضر است.

چای حاوی «پلی فنول» است؛ که بر روی پوست، کبد و سیستم گوارش اثرات نامطلوبی می­گذارد. مواد معطر شیمیایی که در کارخانجات به چای اضافه می­کنند هم جزء مواد آروماتیک و سرطان زا هستند! (گل بود به بلبل هم آراسته شد!!) مصرف چای (خصوصاً پس از غذا که سال هاست عادت بسیاری از ایرانیان شده است) جلوی جذب آهن معدنی موجود در غذاها توسط بدن را می گیرد که در نتیجه منجر به بروز بیماری کم خونی مزمن در مصرف کنندگان می شود. چای دارای ترکیباتی به ‌نام تانن است که مزه‌ تلخ چای را ایجاد می کند. تانن‌ها با آهن، ایجاد رسوب می‌ نمایند و این رسوب به دلیل درشتی ملکول و سنگینی، غیر قابل جذب توسط بدن است. لذا در صورتی که غذای مصرفی دارای آهن بوده و بلافاصله بعد از آن چای مصرف شود، از جذب آهن آن جلوگیری می­کند. تانن همچنین بسیار مدرّ است و به همین خاطر مایعات بدن را دفع کرده و پلاسما غلیط می شود. آنزیم­ها در پلاسمای غلیظ نمی­تواننند فعالیت کنند و به همین خاطر مواد زاید در بدن انبار شده و موجب بیماری­های گوناگون می­شود. ضمناً تانن موجب فعالیت بیش از حد سلول­های اپیتلیال کلیه شده و کلیه را به مرور از کار می­اندازد! چای دارای ماده­ای است به نام اگزالیک اسید، که مسموم­کننده بوده و اختلالات متابولیسمی ایجاد می­کند. این ماده در کلیه رسوب کرده و سنگ­های کلیوی اگزالیک را موجب می شود. مصرف زیاد چای دندان­ها را لک­دار و سیاه می کند. چای ترشح اسید معده را تحریک می­کند و همچنین به دلیل ماهیت اسیدی خود، در بروز زخم معده مؤثر است. در هر فنجان چای بین 60 تا 75 میلی گرم «کافئین» وجود دارد که LDL خون را افزایش می­دهد و عاملی می­شود برای انفارکتوس­های قلبی و مغزی، ولی البته آرام­بخش است و در دراز مدت اعتیاد ایجاد می­کند! به­دلیل وجود مقدار زیادی از ماده کافئین در چای، براى عده­اى باعث تحریک اعصاب و یا تپش قلب می­شود. همچنین نوشیدن چاى پررنگ براى خانم­ها احتمال ابتلا به سرطان سینه را افزایش مى­دهد.