هفته آخر سال 1393 و روزهای پایانی سال است؛ در سالی که گذشت تلاش بسیاری کردم تا وبلاگ کمیل را از هیجانات بی حاصل سیاسی پاک کرده و آرامش و عقلانیت را بر آن حاکم سازم. حتماً مخاطبان وبلاگ و همچنین شورای نویسندگان وبلاگ به یاد دارند که چه بلبشویی بر اثر قیل و قال الکی در این وبلاگ به راه افتاده بود. اما تنظیم یک آئین نامه و ترسیم نقشه راه که مورد موافقت شورای نویسندگان قرار گرفت کمک کرد تا فضای وبلاگ 180 درجه تغییر کند. حتی بعضی می گفتن اگر به جنگ زرگری و سیاسی بازی در وبلاگ پایان دهیم میزان بازدید وبلاگ به شدت کاهش خواهد یافت اما دیدیم که مخاطبان فهیم، آمار بازدید را در فضای عقلانی و به دور از سیاسی بازی وبلاگ، افزایش دادند. نویسندگان محترم نیز خداییش همراهی کردند و سنگ تمام گذاشتن؛ اگر گاهی هم اشتباهی قلقلک می شدن و مطلب نامناسبی می گذاشتن با تذکری کوچک، رویه خود را اصلاح می کردند. تک و توک نویسندگانی هنوز مقاومت می کنند و موجودیت در فضای مجازی را تنها در این می بینند که فقط مطالب سست و بی اساس دیگران را با رویکرد ایجاد هیجان کاذب سیاسی در وبلاگ بازنشر نمایند و غالبا هم نمی گویند که از کجا گرفته اند زیرا افشا شدن منبع چنین مطالبی خود رسوا کننده آن مطلب است. تذکرات مکرر نیز چشم آنان را بر روی حقیقت نمی گشاید. در این روزهای آخر سال، بار دیگر یکی از این مطالب به فضای وبلاگ رخنه کرده است. هرچند از بازگشت وبلاگ به فضای خزان زده پیشین نگرانم اما دلم نیامد که برای چندمین بار به این عاریت گیرنده مطالب دیگران، تشر بزنم و در آستانه سبز شدن طبیعت، برگ اندیشه دوستمان را زرد کنم. فقط امیدوارم که اندیشه خود (نه بافته های عنودانه دیگران) را سبز و لطیف بیان کند و در شکوفایی فضای فرهنگی اجتماعی وبلاگ با دیگران هم‌داستان باشد.