فرهنگ حضرت زهرا سلام الله علیها و سایر اهل بیت علیهم السلام این است که همه چیزشان را حتی در نیازمندی به آن، برای رضای خدا بذل می کرده اند، ولی به غلط رسم شده است "چراغی که برای خانه لازم است به مسجد نمی دهیم"، و این فرهنگ ماست.
آری ضرب المثل هر ملتی بیانگر طرز تفکر آن ملت است و این سخن نادرست نه تنها درباره مسجد و حسینیه ها بلکه درباره همسایه ها و دیگر افراد هم گفته می شود، که این منطق غلط ماست.
اما اهل بیت علیهم السلام می گفتند چراغی که برای مسجد لازم است، ما خانه را با آن روشن نمی کنیم. نانی که دیگران محتاج آنند ما به دهان خود نمی گذاریم و این منطق می ماند. از این رو قرآن روی این فرهنگ تکیه کرد و فرمود: الّذین تبوّوا الدّار و الایمان من قَبلهم یحبّون من هاجَرَ الیهم و لایجدون فی صدورهم حاجة مما اوتوا و یؤثرون علی انفسهم ولو کان بهم خصاصه و من یوق شحّ نفسه فاولئک هم المفلحون (سوره حشر آیه9) – کتاب روابط بین الملل در اسلام- صفحه174 آیت الله جوادی آملی

پ ن) واقعاً چقدر در اطراف خودمان، در و همسایه مان در دوستانمان بررسی می کنیم تا نیازمندی را دستگیری کنیم. آیا در همین جمع دوستانه مان از حال هم مطلعیم، مشکلات هم را می دانیم.
خداوند می فرماید در مال و اموال شما برای در راه ماندگان و محرومان حقی قرار داده شده که بایــــــــد پرداخت شود... نه منتی بر آنان است و نه می توانیم پرداخت نکنیم.
چقدر با منت و اذیت به فقیر در راه مانده و سائلی کمک کرده ایم.