اخیراً همه ی شما در جریان قرار گرفته اید که یک مؤسسه ی فرهنگی معروف، عطش تکلیف الهی اش در زمینه ی امر به معروف و نهی از منکر گل کرده و تمام نیروهایش در سراسر کشور را هم آموزش داده و قرار است به میدان بیاورد تا ارزش های اسلامی را از چنگال استکبار جهانی و عمال خود فروخته ی داخلی نجات بدهد. باز هم اخیراً طرحی به نام «حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر» در مجلس مطرح و در آستانه ی تصویب است. در این میان ذهن بچه شلوغ در گیر و دار این شلوغی ها در گیر شد و بدون این که فکر کند بین این دو جریان ممکن است کوچک ترین ارتباطی وجود داشته باشد، چند پیشنهاد به خاطرش خطور نمود که ذیلاً مطرح می نماید؛ باشد که نمایندگان متخصص و دلسوز مجلس هم توجهی به آن داشته باشند:

پیشنهاد اول: با عنایت به این که اقامه ی امر به معروف و نهی از منکر یکی از فروعات دینی است. و با توجه به این که لازم و واجب است همه ی فروعات دینی پاس داشته شود؛ لذا پیشنهاد می شود گروه های دیگری به صورت تخصصی برای بقیه ی فروعات هم آموزش دیده و وارد عمل شوند. مثلاً گروه هایی برای نظارت بر اقامه ی نماز، گرفتن روزه، انجام اعمال حج و... در جامعه آموزش ببینند. به عنوان نمونه وظیفه ی گروه های ویژه ی اقامه ی نماز این باشد که در مساجد، کوچه ها و پشت بام منازل حاضر شوند تا اگر مردم برای اقامه ی نماز اقدام نکردند، به خانه های شان رفته و آن ها را به مساجد بکشانند و یا - مانند گروه جمع آوری دیش های ماهواره – هلی برد کنند و با آویزان شدن به طناب ها، از پنجره به خانه های مردم مشرف شوند و اگر کسی در خانه اش به همراه خانواده به مسجد نرفته و یا به خواندن نماز اقدام نکرده باشد، بی سر و صدا از پنجره داخل شوند و خاطیان را با یک مشت و مال برادرانه و خواهرانه به راه راست هدایت فرمایند. بالاخره هرچه باشد نماز خواندن که از نگاه نکردن به تصاویر قبیح ماهواره مهم تر است. گروه های نظارت بر روزه هم می توانند به همین شکل بر سفره های افطاری و سحری رعیت نظارت نموده و روزه خواران را به هدایت الهی مُشرَّف سازند. یا مثلاً گروه های نظارت بر اعمال حج لیستی از افراد مستطیع جامعه و نیز میزان دارایی شان تهیه نموده و هرسال آن ها را به سفر حج فرا بخوانند. از سوی دیگر عده ای از مأموران خود را در موسم حج به مکه و مدینه بفرستند تا ببینند آن هایی که قول داده بودند به حج بروند، به وعده ی خود عمل کرده اند یا نه! تا اگر نرفته باشند، اقدامات مقتضی را بر روی آن ها اعمال فرمایند. البته ممکن است در این میان بعضی از افراد مستطیع به تقلب متوسل شوند؛ به این صورت که هزینه ی سفر خود را – به تأسی از داستان های قدیمی- در راه خیر مصرف نمایند. آن وقت بدون این که به سفر حج رفته باشند، توسط  مأموران ویژه در مکه یا مدینه رؤیت می شوند. حالا چگونه می شود جلو این گونه تقلب ها را گرفت، بچه شلوغ هم نمی داند. اگر خوانندگان محترم پیشنهادی در این خصوص دارند ارائه فرمایند تا در مواقع مقتضی مورد استفاده ی مسؤولان مربوطه قرار گیرد.

پیشنهاد دوم:جهت اجرای هرچه بهتر اصل 44 قانون اساسی و هرچه بهتر تر فریضه ی امر به معروف، اجرا و اقامه ی فروعات دینی به بخش خصوصی از جمله شرکت ها و مؤسسات فرهنگی سپرده شود. مزایای زیادی بر این طرح مترتب است که در زیر به بعضی از آن ها اشاره می شود:

1- شائبه ی دولتی بودن طرح امر به معروف و نهی از منکر از بین می رود.

2- دولت بدون متولی گری، می تواند با فراغت بال سیاست گذاری های لازم را انجام داده و بر حسن اجرای کار نظارت نماید.

3- از آن جا که انجام کار فرهنگی هیچ درآمدی ندارد و فقط متضمن هزینه است؛ لذا دولت با اجرای این پیشنهاد، خود را – مثل سایر کارهای فرهنگی- از زیر بار یک هزینه ی بسیار هنگفت خلاص می کند.

4- ایجاد اشتغال: بعضی ها ممکن است به ما اعتراض کنند که: اگر طبق بند بالا این کار درآمدی در پی ندارد، پس اشتغال زایی آن به چه معنا است. لازم است به این عزیزان عرض شود ما نوشتیم «اشتغال زایی»، ننوشتیم که «درآمد زایی». درست است که اشتغال بدون درآمد منطقی به نظر نمی رسد، اما همیشه هم این گونه نیست؛ زیرا عده ای در جامعه هستند که همیشه ی خدا بیکارند و ضمناً کارشان را برای درآمد این دنیایی انجام نمی دهند. مثلاً برای رضای خدا یک روز درِخانه ی آقایی را آتش می زنند، روزی به خدمت آقازاده ای می رسند، روز دیگر نویسنده ای را ناکار می کنند و خلاصه با این که خودشان بیکارند، هر روز کاری دست این و آن می دهند. متأسفانه یک خلأ قانونی بزرک در مورد این عزیزان وجود دارد که کارشان در قوانین ما پیش بینی نشده است و  این باعث شده که بعضی از معاندان و مخالفان، این عزیزان را گروه های خودسربخوانند.(البته بچه شلوغ به هیچ وجه اعتقاد به خودسر بودن آن ها ندارد). اگر قوانینی در این خصوص تصویب گردد، هم همه ی کارها قانونی می شود و هم شاید خدا خواست و با قانونی شدن کار، ستادهایی تشکیل شود، پست های سازمانی ایجاد گردد و از این رهگذر علاوه بر اجر اخروی، مختصری هم اجور دنیوی برای این عزیزان در نظر گرفته شود. ان شاءالله!

ناگفته نماند که طرح واگذاری امر به معروف به بخش خصوصی یک نقص بزرگ هم دارد و آن مزاحمت این بخش برای مسؤولان بلند پایه و کوتاه پایه ی نظام است. آن ها ممکن است- گوش شیطان کر و چشم شیطان کور- مسؤولان دلسوز و کاردان نظام را در بعضی از اختلاس ها، رانت خواری ها، سوء مدیریت ها و چیزهایی از این قبیل دخیل یا مقصر بدانند و بخواهند آن ها را هم – جسارتاً - امر به معروف و نهی ازمنکر نمایند. هرچند نصیحت مسؤولان در متون دینی ما بسیار سفارش شده، اما مطمئناً منظور آن متون مذکوره مسؤولان گل و ناز ما نبوده و نیست. به نظر می رسد مصداق این سفارش، مسؤولان آمریکا، اسرائیل و شخص خانم اشتون باشند که راه به راه در امور کشورهای دیگر دخالت می کنند، در کار مذاکرات هسته ای موش دوانی می نمایند و اسلام هراسی را بی خود و بی جهت در دنیا رواج می دهند. امیدوارم اگر این ها قابل هدایت اند خدا ذلیل شان کند و  اگر قابل هدایت نیستند، ریشه شان را بکند و بیندازد دور.