«حسین بیش از آن­که تشنه آب باشد، تشنه­ی لبیک بود؛ اما افسوس که به جای افکارش، زخم­های تنش را نشانمان دادند و بزرگ­ترین درد او را بی­آبی نامیدند».

این جمله­ای است از دکتر شریعتی که معمولا در ایام عاشورا و اربعین، میان قشر روشن­فکر به صورت پیامک مبادله می­شود. اصل این کلام، مانند بسیاری از دیگر سخنان دکتر شریعتی، درست و منطقی است؛ اما نتیجه­ای که از سوی این افراد بر آن مترتب می­شود درست و منطقی نیست. ثمره این نوع مغالطه­ها نیز این می­شود که برخی از متدینین ما ضمن مخالفت با مجالس عزاداری، افاضه می­فرمایند که: «امام حسین قیام نکرد که ما بعد از گذشت n سال، زندگیمون رو تعطیل کنیم و فقط گریه کنیم.» خوب البته این حرف هم درسته اما...

واقعیت این است که دو سر این طیف را افراط و تفریط در بر گرفته است و هر کدام، نیمه خالی لیوان طرف مقابل را می­بیند. شاید در تاریخ، انسان­های زیادی با لب تشنه و یا زخم­های بسیار، جان داده باشند، و طبیعی است که این موضوع، به خودی خود، شاخص برتری نخواهد بود اما مردانی در تاریخ بوده­اند که بر سر عقیده و ایمان خود از جان گذشته­اند و در فرازهایی از تاریخ این از جان­گذشتگی موجب نثبیت دین حق و تمایز باطل گردیده است. و حسین را هم افکار و عقایدش، و آزادگی و حقانیتش به مسلخگاه عشق کشانید.

حدیث زخم و عطش و شهادت و اسارت و در یک جمله "داستان کربلا"، همگی نشانه­هایی است برای آن­که «ره گم نکنیم» و چه زیبا در کلام آن فرزانه جلوه­گر شده است که فرمود: «این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است». روشن است که مجالس عزاداری امام حسین (علیه­السلام) تا زمانی ارزش­مند است که فلسفه وجودی آن، یعنی همین احیاگری دینی و زندگی­بخشی اجتماعی، حفظ شود؛ اما اگر خود گریه و سفره، به­عنوان اصل قرار بگیرند، آن­وقت راه برای تحریف ماجرای عاشورا باز می­شود؛ داستان­های دروغ، علم و زنجیر، شخصیت­های تخیلی و ... همگی زاییده­ی این "گمراهی" است؛ زاییده این توقف در اشک و گریه، و بازماندن از هدف اصلی است. و سخن گفتن در این وادی، بسیار سخت است چرا که بازار تعصب و غلو گرم است، و تشنگان حقیقت اندک.

اربعین شهادت امام حسین (علیه­السلام)، تسلیت باد