«نباید ماها گمان کنیم که هرچه مى‏گوییم و مى‏کنیم کسى را حق اشکال نیست. اشکال، بلکه تخطئه، یک هدیه الهى است براى رشد انسانها.»   امام خمینی

جناب آقای احمدی نژاد، اخیراً(مندرج در روزنامه های چهارشنبه 7 بهمن) ضمن اعتراض به توقیف و بستن بعضی نشریات و جراید، مطالب مهم و ارزشمندی را بیان و از نقد و انتقاد در کشور استقبال کرده اند. ایشان با اعتراض به عملکرد قوّه قضائیه! گفته اند: «... بنده این بگیر و ببندها را قبول ندارم... این قبیل برخوردها را قبول نداریم و معتقدیم این رفتارها نشان دهنده روحیّه دیکتاتوری است... صرف یک انتقاد که نباید با افراد برخورد شود...». ما نیز این را به فال نیک گرفته و با تمسّک به فرمایشات امام علی(ع) و بیانات امام خمینی، یک نیمچه انتقادی را خدمت آقای احمدی نژاد اهدا می کنیم، انشاء الله که مقبول افتد و موجب اقدامات انسان دوستانه حواریّون ایشان نگردد!

در زمانی که هرج و مرج بر جامعه مصر سایه افکنده و مخالفان و معارضان به تحریک معاویه آنجا را به آشوب کشانده و کار امیر وقت آن ولایت (محمد پسر ابی بکر) نیز آشفته گردید، امیرالمؤمنین علی(ع)، مالک اشتر را (که در مقام و منزلت او همین بس که خود امام علی فرمودند: مالک نسبت به من چنان یار است که من رسول خدا را مددکار بودم) به ولایت مصر و شهرهای تابع آن گماشته و با فرمانی روانه آنجا کرد، فرمود: «من تو را به بلادی می فرستم که پیش از تو دستخوش دگرگونیها گردیده و حکومتهایی که برخی از آنان عادل و بعضی دیگر ستمکار بودند در آنها جریان افتاده است، پس بدان! مردم در کارهای تو چنان نگریسته و قضاوت می کنند که تو در کارهای والیان و حاکمان پیش از خود می نگری، و در باره تو آن گویند که درباره آنان می گویی»

بالطبع محتویات این دستور اکید و اصرار شدید امام علی(ع) برای مالک که می رود مدیریت یک جامعه بسیار بزرگ را بدست گیرد که دارای تاریخی کهن و با اهمیتی است، اختصاص به جامعه مصر در آن دوران ندارد، بلکه طرق مدیریت همه انسان ها را در همه شرایط و موقعیت ها و همه دوران ها ارائه می نماید و برای ابد پایدار است. به قول مولانا:

زان بظاهر کوشد اندر جاه و حکم     تا امیران را نماید راه و حکم

تا بیاراید به هر تن جامه ای     تا نویسد او به هر کس نامه ای

تا امیری را دهد جان دگر     تا دهد نخل خلافت را ثمر

با این مقدمه و با توجه به بیانات و نظرات آقای احمدی نژاد در چند سال گذشته نسبت به حاکمان و عملکرد دولت های پیشین جمهوری اسلامی ایران، چند پرسش و ابهام برای هر کس پیش می آید که:

   آیا این درست است در هر کوی و برزنی، پیش هر کس و ناکسی زبان گشوده و مدیریت 30 ساله انقلاب را زیر سؤال ببرید؟ آیا صحیح است همه نواقص و مشکلات را به دولت های گذشته نسبت داده و توهین نمایی و عملکرد آنان را خیانت بدانی؟ این از بین بردن اصل و ریشه نیست؟ شما که بُن و ریشه و تنه اصلی را با تبر زبان و کنایه ضربه زده قطع می کنید، چطور انتظار دارید از همان ریشه و تنه شاخه های تر و تازه روییده و ثمر دهد؟ شما یا حواریون جنابعالی که بی محابا بر گذشته پر افتخار سی ساله نظام می تازید، نباید انتظار داشته باشید نخبگان و مردم آگاه و فهیم ایران مدیریت و کارهای دولت شما را دربست قبول کنند و هیچ نگویند! از قدیم گفتند: هر آنچه کاشتی، برداشتی. همان گونه که به دولت های قبلی بنگری به شما هم می نگرند! آنگونه که به آنان می تازید به شما هم می تازند و خواهند تازید! به فرمایش امام علی(ع): «مالکا؛ راه برو تا بتوانی راه ببری». کسی که خود راه رو نباشد، چگونه می تواند راهبر باشد. تخریب نکن تا تخریبت نکنند! توهین نکن تا توهینت نکنند! زخم زبان نزن تا زخم زبان نشنوی! جمع کثیری از مخالفان و منتقدان خود را خس و خاشاک و بزغاله نخوان تا ...

البته، همانطور که حضرت امام (ره) فرمودند، انتقاد و حتی تخطئه خود یک هدیه است و کسی منکر آن نیست، چه نسبت به اشخاص باشد و چه نسبت به عملکرد دولت ها، اما راه و رسمی دارد، اصول و منطقی دارد. منصفانه و در بستر و جایگاه خود باشد، نه به صورت عوام فریبی و حدس و گمان!

در نهایت، از خداوند می خواهیم که هیچ وقت کشور و نظام جمهوری اسلامی را دچار افرادی نکند که امام علی(ع) اینگونه توصیف می کند:

«بیم آن دارم که حکومت این امّت به دست احمق ها و تبهکاران آن بیفتد، در نتیجه مال خدا را ما بین خود به جریان بیندازند و دست به دست گردانند و مردم را بردگان خود قلمداد کرده و با انسان های صالح و دلسوز به پیکار برخیزند و فاسقان را یار غار خویش سازند»