سلام و صد درود!
اول - اسوه شدن شرطش و اقتضائش ، مشابهت و سنخيت و عينيت است و الا چگونه ميتوان از اسوه ، الگوگيري کرد؟ لذا قرآن نيز تصريح مي کند که: قل إنّما أنا بشرٌ مثلُکُم ... فکرش را بکنيد امام حسين-ع- را که دور از دسترس ماست ، آيا ميتوان او را اسوه خويش در زندگي قرار داد؟
دوم - از آدم تا خاتم ، در قرآن ، به دليل همين وجه بشريِ پيامبران ، هر جا آنها مرتکب اشتباه رفتاري يا تاکتيکي شده اند ، مورد سرزنش قرار گرفته اند. و اين به ما مي نماياند که آنان به عنوان اسوه ما در راه پرپيچ و خم زندگي ، چونان ما هستند منتها با عنايتي بيشتر و مسئوليتي فزونتر.
سوم - راه معنوي چونان راه مادي و فيزيکي نيست که با مقياس سرعت نور يا صوت يا راه شيري سنجه کنيم. اسوه هاي مورد نظر کساني بودند که آمده بودند تا با دستگيري بشريت و راهنمايي او ، او را تا حد امکان و توفيق هر يک از آدميان به ميزان ظرفيتش بالا بکشند. و اين بالا کشيدن و بالا رفتن و در جا زدن و حتي عقبگرد کردن مانع از ادامه و استمرار حرکت معنوي خود آن بزرگواران نيست تا ما نگران حال آنان شويم که بمانند تا ما در جا نزنيم و در راه نمانيم يا بروند و آن وقت بر سر ما که رهرو آنانيم و آنان اسوه ما ، چه خواهد آمد؟
فراموش نکنيم فرمايش زينت پرستندگان ؛ امام ساجدان را که فرمود با قرآن که باشم مخالفت جن و انس مرا بيمناک نمي کند. و اين البته به مفهوم نگران نشدن اين اسو? راه نسبت به رهروان نيست بلکه گوياي آن است که ميتوان اسوه بود و بي رهرو و خود ، ره رو!