سلام بر حجت خدا!
سه نکته:
اول: شايد نوع نگاه ما به مقوله مرجعيت ما را به چنين سؤالي واداشته است. يعني از آنجا که موقعيت مرجعيت در نزد ما ويژه است ، چنين ابهامي ايجاد شده است.
دوم: چه اشکالي دارد افراد در مقاطع مختلف زندگي ، رويکردهاي متفاوتي داشته باشند؟ بايد توجه داشت که هيچ کدام از افعال ، گفتار و کردار ما وحي مُنزَل نيست تا نتوان و نشود با آن به معارضه و مخالفت پرداخت و اگر کسي چنين کرد ، بگوئيم چرا چنين شد؟!
سوم: شايد تلقي آقاياني که بعدها به صف مخالفان - چه حرفه اي چه عادي - پيوستند ، از نهضت امام خميني ، مدينه فاضله اي بود که در فکر خود و در لابلاي خطبه ها و نامه هاي نهج البلاغه دنبالش ميگشتند و وقتي در عمل چنين نشد و نديدند ، به معارضه پرداختند. غافل از اين که حتي حکومت حضرت علي(ع) هم در مجموع برآيندي فوق العاده نداشت و اگر ايشان را استثنا کنيم چهره درخشاني از مجموعه متوليان امر حکومت در دوره حکمراني علي(ع) مشاهده نمي کنيم.
شاهد مثال: نامه ها و خطبه هاي علي(ع) در امر و نهي و عتاب و توبيخ و عزل برخي زمامداران و واليان حکومتش گوياي آن است که حتي خود ايشان رضايت کامل و کافي از زير مجموعه خود ندارند. بنا بر اين ، نبايد در امور حکومتي نگاه مدينه فاضله داشت بلکه بايد به همگان در امر حکومت حتي به معصومان(ع) - چنان که باز حضرت امير(ع) خود تأکيد کرده اند - نگاه بشري داشته باشيم که هر آن در معرض اشتباه و لغزش هستند.